Hoe word je hardloopfanaat?

Ergens aan het begin van de zomer van vorig jaar, was er op de televisie een interessante documentaire over marathonloper Michel Butter. Als hardloop-adept ga je daar vanzelfsprekend, al dan niet op het moment van uitzending, naar kijken. Zo tweette collegablogger Hedwig op de dag van de uitzending: ‘Ik zit vanavond om 21.00 klaar!’. Toen ik dat bericht toevallig zag langskomen dacht ik ook meteen: ‘dat moet ik zien!’. Direct daarna begon ik mij af te vragen: hoe het eigenlijk werkt dat je actief wordt in deze sport en er vervolgens aan verslingerd raakt of dat het zelfs een manier van leven wordt. Ik heb het antwoord op deze vraag een tijdje overdacht en ben tot de conclusie gekomen dat dit voor iedere persoon anders zijn. Lees bijvoorbeeld hoe Marathonbaas Gerben echt stappen maakte. Of kijk op haar blogsite (momenteel helaas niet bereikbaar) terug hoe Hedwig ertoe kwam om aan beroemde marathons in binnen- en buitenland te gaan deelnemen. En zo zijn er ongetwijfeld legio persoonlijke ontwikkelingen in allerlei blogs te vinden. Ik kan alleen maar uitweiden over hoe het bij mij is gegaan. Door mijn eigen hardloopgeschiedenis te vertellen. Stukjes daarvan zijn al eens langsgekomen in eerdere blogs, maar ik zal nu proberen de hele historie op een rij te zetten.

Wanneer en waarom ik ooit begonnen ben met rennen, weet ik echt niet meer. Het moet wel een dikke 40 jaar geleden zijn. Mijn ouderlijk huis bevond zich op loopafstand van twee bossen, het ene aan de oostkant van de wijk en het andere aan de westzijde. Vooral in dat laatste bos (eigenlijk drie voormalige landgoederen direct naast elkaar) aan de duinkant kwam ik graag. Ik wandelde er in ongeveer 5 minuten naartoe in mijn niet hardloopspecifieke sportkloffie en ging er dan lekker kris-kras doorheen hollen. Omdat het maar een klein gebied was, kwam ik meerdere keren over dezelfde paden. Ik weet niet hoeveel ik liep of hoelang en dat interesseerde mij ook geen snars. Want ik was gewoon lekker in mijn element in dat doorgaans heerlijk stille mini-woud. Waarschijnlijk deed ik het voornamelijk om mijn conditie op peil te brengen of te houden, zodat ik bij de andere sporten die ik beoefende beter beslagen ten ijs kwam. Nee, ik schaatste niet, mijn sporten waren toen voetbal, tennis en later basketball. Toen genoot ik al van het in de open lucht mijzelf in het zweet werken. Soms ging ik weleens buitenom of maakte ik iets grotere rondjes in de omgeving. Ik weet nog dat het mij heel wat leek om een bepaald rondje in het dorp te lopen. Als ik het nu nameet, blijkt het ongeveer 4 kilometer lang te zijn. Een afstand die ik tegenwoordig weinig wereldschokkend vind. Sterker nog, ik haal er mijn neus voor op, want ik loop zelden minder dan 10 km aan een stuk. Liever nog veel meer.

Toen ik naar de regio Amsterdam verhuisde, bleef ik joggen. Ik woonde bijna bij Abcoude in Amsterdam-Zuidoost en was geregeld te vinden in het recreatie- en natuurgebiedje dat tussen deze twee plaatsen ligt. In die periode deed ik het nog altijd rustig aan en maakte ik weinig kilometers. Een bepaald stuk heen en weer terug vond ik in die tijd al voldoende. Eveneens ongeveer 4,5 km op zijn langst. Ook toen liep ik het liefst in de rust van de ‘natuur’. De Hoge Dijk grenst aan weilanden en daarin zag ik bijna altijd koeien lopen en af en toe hazen zitten of rennen. Het was eenvoudigweg heerlijk om buiten actief bezig te zijn. Zelfs mijn vrouw werd er enthousiast door en ging korte tijd meedoen. Haar fysiek bleek echter om meerdere redenen niet geschikt voor deze basale sport en zij haakte al spoedig weer af. Ik bleef lekker mijn loopjes doen maar dacht er nooit over na om er, via bijvoorbeeld een georganiseerde trimloop, eens meer werk van te maken. Ik had bijvoorbeeld geen idee dat de Geinloop in die tijd reeds bestond en hoogstwaarschijnlijk toen de stukjes asfalt waarop ik rende, al in hun parcours had opgenomen. Ik was daar toentertijd absoluut niet mee bezig.

De verhuizing naar een buurgemeente van Amsterdam bracht geen wijziging in mijn looppatroon. Ja, ik ging op een gegeven moment één bepaald rondje lopen, dat om-en-na-bij een half uur in beslag nam. Als snel werd ik nieuwsgierig naar de afstand die ik dan rende. Maar ik dacht dat je een fietscomputertje nodig had om het traject op te meten, en zo’n apparaatje bezat ik niet. Totdat een directe werkcollega mij attendeerde op het bestaan van Afstandmeten.nl. Er ging een wereld voor mij open. Wat uiteindelijk volgde heb ik uitgebreid beschreven in ‘Registreren van looptijden werkt ook verslavend’. Misschien dat in die titel al een deel van het antwoord zit opgesloten op de vraag die ik in dit epistel stel. Het bewuste rondje bleek ongeveer (jawel!) 4,5 km te zijn en al duurde het nog een poosje, ik ging het uitbreiden. Groot was dan ook mijn trots toen ik eens 45 minuten achter elkaar had gehold en daarmee een kleine 7 km had afgelegd. Ik vond dat in die tijd al een hele afstand! Ergens in die periode, won mijn jongste dochter bij een bingo op haar turnvereniging een stopwatch. Omdat zij daar als klein meisje niets aan had, ben ik het apparaatje maar gaan gebruiken bij het hardlopen. De hele tijd met zo’n ding in je hand lopen is echter ook niet prettig en daarom heb ik op een gegeven moment een goedkoop stopwatch-horloge aangeschaft.

In die periode had ik meerdere hardlopende collega’s. Van allen heb ik nuttige informatie gekregen, deden zij iets waar ik mijn voordeel kon doen of hadden zij een hulpmiddel dat ik ook kon gebruiken. Ik weet nog goed dat een collega vertelde over haar deelname aan de Dam tot Damloop. Ik was ervan overtuigd dat de afstand die je bij die loop moest afleggen voor mij een aantal bruggen te ver was. Misschien dat ik op dat moment wel al eens de 10 km had volgemaakt, maar 16,1 hele kilometers leken mij toch echt veel te gortig. Waarschijnlijk weer enige tijd later (vraag mij niet hoeveel, ook die tijdspanne is verdwenen in de mist van het verleden) had ik het plan opgevat om ooit eenmaal een bepaald traject te lopen. Die route mat ongeveer 12,5 km. Een keer die grote ronde verhapstukken leek mij toen al een flinke prestatie.Met de kennis en kunde van nu kan ik daar smakelijk om lachen. Het volbrengen van dat traject bleek uiteindelijk een peulenschil en de peultjes smaakten daarna alleen maar naar meer. In mijn laatste verhaal over de Dam tot Damloop heb ik uit de doeken gedaan hoe ik ertoe kwam om als eerste georganiseerde loop ooit toch die onmogelijke afstand van 16,1 km te kiezen. Lees ‘En dat is zeven‘ er nog maar eens op na.

We schrijven inmiddels 2010 als die DtD om de hoek komt kijken en ik was nog steeds geen fullprof maar een jogger die het nog altijd deed om de conditie enigszins in het gareel te houden. Basketball was immers toen mijn hoofdmoot op actief sportief gebied. In april 2011 eindigde deze prioriteit vrij abrupt. Omdat ik er om heel veel redenen absoluut geen lol meer in had en plotsklaps tot het besef kwam dat kappen de beste oplossing was. Een van de redenen daarvoor, was het verplichte karakter van plaats, tijd en de personen met wie je moest samenspelen. Een meer dan logische vervanger of opvolger was hardlopen. Je bent hierbij tenslotte niet afhankelijk van anderen en je gaat op een moment dat het jou uitkomt. Eind juni 2011 kocht ik mijn eerste gps-horloge, de Garmin Forerunner 205. Hiertoe geïnspireerd door weer een andere collega die zelf de 305 gebruikte en daar zeer over te spreken was. Bij mijn tweede trimloop, de DtD van dat jaar was ik dus al een beetje professioneler toegerust. Een maand later nam ik voor het eerst deel aan een andere georganiseerde loop, de Middenmeerloop bij mij om de hoek.

Van 2 lopen in 2011 ging ik vervolgens voorzichtig uitbreiden naar 6 het jaar daarop, 9 in 2013, 12 in 2014 en als hoogste aantal 14 in 2015. Na een kleine dip vorig jaar, heb ik nu snode plannen om dit jaar op 16 trimlopen uit te komen. En ik ging bloggen op Looptijden.nl, waar ik in dat eerste jaar meteen maar liefst 14 verhalen publiceerde. Al vrij snel kreeg ik leuke tot zeer positieve reacties op mijn schrijfsels en dat stimuleerde mij alleen maar tot een nog grotere productie. Eind 2014 vond ik de tijd gekomen om een eigen blogsite te beginnen, ook al bleef ik daarnaast mijn verhalen op Looptijden.nl plaatsen. Inmiddels ben ik de trotse auteur van ruim 100 online blogposts. Ik ontdekte tevens dat de hardloopgemeenschap een heel prettige en sociale is. En dat, heel anders dan bij vele teamsporten, ieders kwaliteiten geprezen en gewaardeerd worden. Een loper die 10 minuten sneller is dan een ander op een bepaalde afstand voelt zich helemaal niet verheven boven die langzamere collegaloper. Het was heerlijk om dat te ontdekken. Bij deze sport is iedereen die de eindstreep haalt altijd een winnaar!

Mijn afstanden en mijn verhalen werden alleen maar langer en het plezier in beide bezigheden nam daarmee evenredig toe. Stukje bij beetje begon ik, die altijd al een actief en passief sport-enthousiast ben geweest, hardloopfanaat te worden. Daarbij kwam ook de regelmatige aanschaf van kleding, schoenen (als het kan ieder jaar één paar) en ander toebehoren. Pluis daarover mijn verhalen als ‘In de wolken‘, ‘De kosten van hardlopen‘ en ‘Gewoon kwaliteit voor de laagste prijs‘ nog maar eens na. Met de renkleding die ik bezit, zou ik een flinke kledingkast tot de rand toe kunnen vullen. Mijn schoenenverzameling is ook aanzienlijk. Hardlopen ging horen tot mijn wekelijkse vaste bezigheden en erover schrijven en lezen hoorde daar als vanzelfsprekend bij. Ik ging fysieke en digitale boeken over deze sport aanschaffen en volgde met nog meer aandacht (want ik was mijn hele leven al gewend veel naar sport te kijken) de atletiekwedstrijden op de televisie. Als er een marathon rechtstreeks op tv wordt uitgezonden, zit ik voor de buis. En praten over mijn favoriete bezigheid met collega’s en (loop-)vrienden nam hand-over-hand toe.

Sluipenderwijs werd hardlopen voor mij de gewoonste zaak van de wereld. Bijna een manier van leven. Verhalen en informatie erover zoeken en lezen op internet, via blogsites, algemene hardloopsites en in nieuwsbrieven, is voor mij dagelijkse kost geworden. Periodiek koop ik papieren rentijdschriften of neem ik een kortlopend abonnement. Ook als ik net een nieuw paar schoenen heb aangeschaft, kijk ik op internet alweer naar eventuele aanbiedingen en bezin ik mij direct op een nieuwe aankoop. En het verveelt mij nooit-ofte-nimmer. Het lopen niet, het erover schrijven of lezen niet, het ernaar kijken in het echt of op tv niet. Wat denk je van het kopen van allerlei toebehoren! Het alweer derde gps-horloge van Garmin zit twee keer per week om mijn pols en ik bekijk steevast de Lidl-folder op hardloopspullen. Ik beleef alleen maar plezier aan deze bezigheden. En ook al heb ik net zelf dezelfde ochtend of de vorige dag een flink aantal kilometers verhapstukt. Als ik een andere loper of loopster in actie zie, wil ik direct ook weer op pad (geniet nog eens van mijn gedicht ‘Verslaafd?‘). ‘Geen zin hebben’ komt in mijn woordenboek niet voor en alleen fysieke ongesteldheid of slechte weersomstandigheden zorgen er af en toe voor dat ik een gelegenheid om te rennen moet overslaan.

Ook gepubliceerd op Looptijden.nl