Een aantal jaren geleden leende ik geregeld boeken over hardlopen van de plaatselijke openbare bibliotheek. Zo had ik een keer ‘Eens een hardloper’, oorspronkelijke titel: ‘Once a runner’, uit 1978 van John L. Parker jr. mee naar huis genomen. Op de voorkant van het boek stond vermeld: ‘de beste roman ooit over hardlopen geschreven (Runner’s World)’. Ook op de rugzijde werd de loftrompet over het werk gestoken. Bij een nationaal overbekende online winkel gaan in de geplaatste samenvatting van het boek de superlatieven nog even verder. Het kan uiteraard geheel aan mij liggen, maar na twee pogingen om in het verhaal te komen heb ik het boek terzijde gelegd en vervolgens teruggebracht naar de bibliotheek. Deze ‘topprestatie’ kon mij gewoonweg absoluut niet bekoren, maar de vermelding is naar mijn idee wel een aardig bruggetje naar het onderwerp van dit relaas. Nee, dit epistel is niet ‘Lezen over hardlopen, deel twee’, al zou je dat wellicht denken. Edoch zijn actief lopen, erover schrijven en -lezen voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.
‘Het blauwe uur’ van oud-olympiër Hans Koeleman is geheel andere koek dan het hiervoor genoemde ‘meesterwerk’. Toegegeven, ook hier had ik wat moeite om geboeid te raken door het geschrevene. Net als bij ‘Eens een hardloper’ nam ik een (in dit geval ruime) adempauze. Maar in tweede instantie was ik geheel verkocht. Op hoog ‘literair’ niveau geeft de auteur een zeer tot de verbeelding sprekende beschrijving van een nachtelijke loop van 4 uur met een clubje lopers door de Noord-Hollandse duinen en over het strand tussen Schoorl en Bergen-aan-Zee. Met tussendoor uitgebreide, maar voor het verhaal relevante, terugblikken op zijn verblijf als aankomend olympisch atleet in de Verenigde Staten. Hardlopen wordt hier als een mystieke bijna, religieuze ervaring en tegelijkertijd als een groot avontuur gepresenteerd. En daar heb ik mij in mijn leunstoel met veel genoegen door laten meeslepen. Let wel, ik voltooide de lezing van dit prachtige boek pas toen ik zelf al geruime tijd als loper op non-actief stond.
Een gedicht van Dolf Jansen in zijn maandelijkse column in Runner’s World was voor mij de directe aanleiding en voornaamste inspiratiebron voor het schrijven van dit blogbericht. Dolf schreef deze poëtische beschouwing volgend op zijn deelname aan het praatprogramma van Eva Jinek. Daar deed hij een duit in het zakje bij de discussie over de vraag of de nieuwe, snelle schoenen van Nike het voor lopers die er niet over kunnen beschikken nog wel eerlijk maakt. En of dergelijke innovaties in de sport in het algemeen een goede zaak zijn. Die woordenwisseling heb ik bekeken en hij kon mij eerlijk gezegd maar weinig boeien. Ik ben uiteraard geen topsporter (zelfs niet in het diepst van mijn gedachten) en ga echt geen 275 euro’s uitgeven aan een paar schoenen. Tenzij deze ervoor kunnen zorgen dat ik geen rugpijn meer zou hebben tijdens of na het lopen, uiteraard. Dan zou ik mij vandaag nog naar de dichtstbijzijnde hardloopschoenenwinkel spoeden! Ook voor Dolf is dergelijk snel en revolutionair materiaal blijkbaar geen halszaak, getuige de strekking van zijn dichterlijke beschouwing getiteld ‘Het gaat erom dat je een loper bent’. Die strekking is als volgt: ‘het gaat er niet om wie de snelste schoenen kan kopen, het gaat, uiteindelijk, altijd, alleen om lopen’. ‘Het gaat om de wind in je gezicht’. ‘Het gaat om dat je loopt en voelt’. Ergo, het voornaamste zijn zaken die je ervaart tijdens het lopen. Voor mij in de meeste gevallen het zalige alleen-zijn en genieten van het moment. Met die zienswijze ben ik het volkomen eens en met die emotie voel ik mij nog steeds sterk verbonden. Beide denk ik niet snel te verliezen.
Ik heb zeer onlangs het prachtige werk ‘Mythische runs in de wereld’ van Lonely Planet aangeschaft. Ja, excuses, weer een boek over hardlopen. Uit dit juweeltje had ik een paar stukjes gelezen in het eerder genoemde rennerstijdschrift. Een schitterend gebonden boek vol prachtig fotomateriaal met korte verhaaltjes over de beschreven reguliere lopen, marathons, trailruns, ultralopen enzovoort. Als ik erin lees kan ik telkens opnieuw blij worden van de verhalen over de meest uiteenlopende runs op de meest verschillende plaatsen op deze aardbol. Dat ik daar persoonlijk nooit zal rennen, doet voor mij echt niet ter zake.
Ook na mijn laatste georganiseerde loop, blijf ik blogberichten publiceren op de blogsite die je nu bezoekt. Simpelweg omdat ik dat leuk vind en omdat ik het idee heb nog lang niet uitgeschreven te zijn over onze tak van sport. Tenslotte laat ik mijn abonnementen op Runner’s World en op concullega ‘RunningNL’ (voorheen veel fraaier ‘Losse Vetermagazine’ geheten) vooralsnog doorlopen. Omdat ik, zoals uit dit verhaal hopelijk duidelijk zal zijn geworden, erg graag bezig ben met hardlopen, ook al is het dan in de passieve (vooral lees-)modus.
Hoewel ik dus tot nader order en wellicht helemaal niet meer actief kan zijn als zodanig, voel ik mij nog steeds een renner. En die emotie zal tot in lengte van dagen bij mij blijven. Eens een loper, altijd een loper, wat er ook gebeurt!
Ar rende raar, ja 
Hallo Arjan, Je hebt weer een mooi geschreven verhaal mede over jou passie voor het lopen. Jammer dat het voor jou niet mogelijk is om de loopmaatjes aan te kunnen trekken voor een loopje waar je toch wel aan verknocht bent/blijft. Lastig is dat die rugklachten en hoop echt dat er voor jou een moment komt dat die klachten een keer verdwijnen en het wel weer mogelijk wordt om te lopen.
Hoi Ben, dankjewel voor jouw mooie reactie. Uiteraard is er niemand die liever wil dat lopen weer zonder klachten kan, dan ik zelf. Maar zoals ik al in de appgroep schreef, momenteel durf ik ff niet. Ik ben juist blij dat de pijn nu na weken eindelijk weer aan het verdwijnen is
Hoi Arjan, Yep dat zag ik voorbij komen in de appgroep, maar dacht na het lezen hier reageer dan ook maar via WordPress. Ik snap heel goed dat je het nog niet aan durft nu de pijn verdween is en verstandig hoor niks forceren.