Over hokjesgeest, beweegredenen en renromantiek

De nieuwsbrief van het digitale renplatform viel met een zodanige plof in het online postvak dat zijn slimme telefoon zich een onderdeel van een seconde met een sprongetje van het tafelblad verhief. Na het weer neerkomen van het apparaatje en het openen door de eigenaar van de betreffende mail, viel zijn oog direct op de link naar een artikel met als onderwerp ‘welk type loper men is’. Die lichte beroering door het glazen bolletje zorgde voor een instantane doorklik naar de bijbehorende internetpagina. Ondanks het besef dat dit niet anders dan een berg-zout-verhaal kon zijn, wist hij zijn nieuwsgierigheid toch niet te bedwingen en begon hij te lezen. Er zouden volgens deze anonieme auteur slechts drie typen lopers bestaan:

Het kopje in de nieuwsbrief luidde: ‘Ben jij ook een type III of meer een compensatieloper?’.
In mijn optiek een meer verwarring zaaiende dan verhelderende titel, met wel direct eronder een minimaal opgelicht tipje van de sluier: ‘Er zijn 3 type lopers. Lopers die vooral lopen als compensatie voor een zittend beroep bijvoorbeeld. Of lopers die vooral een PR willen lopen. Op onze redactie zitten vooral types III. Welk type ben jij?’

Het artikel op internet zelf begon met:
‘Er zijn 3 type lopers: welk type ben jij? Ben jij compensatieloper, prestatieloper of loper III, net als het gros van onze redactie? Op onze redactie zitten vooral types III. Maar als we kijken naar de best bezochte pagina’s op de website, vermoeden we dat de bezoekers van onze site vooral types II zijn’.

Vervolgens werden deze drie types verder uit de doeken gedaan en kreeg type III ineens een ook een eigen naam: ‘de avonturier’:

* Type I: compensatieloper, mensen die gaan lopen gedwongen door ‘Overgewicht. Burn-out. Diabetes type II. Slapeloosheid. Somberte. Mensen die veel zitten en veel stress hebben’.

* Type II: prestatieloper
Voor een prestatieloper staat de loopprestatie voorop. Snelle tijden. Intervallen op de baan. Een abonnement op tijdschrift Runner’s World. Ze lopen niet hard, ze zijn loper. Het liefst loopt type II voor snellere tijden en een nieuw PR.

* Type III: de avonturier
Dan zijn er ook nog lopers die niet lopen om welvaartskwalen te bestrijden en die zich ook niet interesseren in tijden en afstanden. Het zijn lopers die willen verdwalen. Die willen lopen met vrienden en na afloop bij een kampvuur willen ouwehoeren over vroeger, boeken en avonturen’

Het artikel sluit af met een online enquête, waarbij plotsklaps een vierde type geïntroduceerd wordt, namelijk de combinatie van de drie hierboven beschreven types:

‘Welk type loper ben jij?

Uitslag van de online enquête:
Een combinatie van types (38%)
Type II: prestatieloper (30%)
Type I: compensatieloper (22%)
Type III: de avonturier (11%)’

Dus geen drie, maar blijkbaar toch vier types hardlopers! Het begon hem niet direct te duizelen maar enigermate in de war raakte hij hier toch wel van. Zelf vulde hij bij de enquête de combinatie van types in. En in zijn beleving was het niet verbazingwekkend dat het hoogste percentage deelnemers dat gedaan bleek te hebben.

Mensen delen andere mensen en allerhand zaken heel graag in in hokjes. Hoogstwaarschijnlijk omdat dat voor henzelf helderheid en overzichtelijkheid in de bovenkamer verschaft, andere mensen en gebeurtenissen e.d. begrijpelijker maakt. Erg prettig om een definitief of eeuwig geldend en vaak negatief oordeel over een persoon of zaak te vellen en vast te leggen. Zelf vond hij de gebezigde drie/vierdeling van hardlopers wel wat erg beperkt en als er dan toch hokjes gecreëerd moesten worden, kon hij er zo nog wel een aantal bedenken. Zo ging hij ooit, althans wat hij zich ervan kon herinneren, lopen omdat hij het heerlijk vond het bos in te gaan, en tegelijkertijd de behoefte ontstond zijn conditie te verbeteren ten dienste van de andere sporten die hij toen beoefende. Waar is dat type loper in dit verhaal, de conditieonderhouder/-verbeteraar? Want individueel bezig zijn is ook voor beoefenaars van andere sporten een prettige manier om beter in vorm te komen of te blijven. En wat te denken van de gezelligheidsloper of meeloper, iemand die een keer meegaat met vriend(-in) buurman(-vrouw) of familielid en het leuk blijkt te vinden samen met anderen een eindje te hollen? De gelegenheidsloper dan? Die periodiek meedoet aan de trimloop in de buurt of woonplaats onder meer wanneer de schaats- of andere vereniging zo’n evenement organiseert?

Hij begon er lol in te krijgen zoveel mogelijk hokjes aan de kleine honingraat van het onlinehardloopplatform toe te voegen. Daarbij bedenkende dat er, net als bij hemzelf, verschillende stadia na elkaar of tegelijkertijd mogelijk zijn. Een reden om met hardlopen te beginnen (afvallen, conditie verbeteren, meelopen) kan als het virus eenmaal heeft toegeslagen gemakkelijk overgaan in een andere motivatie of fase, zoals verslaving of de drang om steeds sneller of verder te gaan hollen. Het kan ook zomaar gebeuren dat men gewoon blijft lopen omdat men hardlopen op zich heel erg leuk blijkt te vinden! Zo krijg je dus types als ‘de verslaafde’, de genieter’ en ‘de vluchter/ontsnapper’ er als vanzelf bij! Toen zijn teamsportcarrière ten einde kwam, pakte hij het lopen ineens veel serieuzer op, ging hij afstanden en tijden meten en zich aansluitend richten op het constant verbeteren van zijn eigen prestaties. Daarmee werd hij dus van een conditie-onderhouder een prestatieloper.

Met het klimmen der jaren en het afnemen van spierkracht en snelheid (die bij hem overigens nooit heel veel voorstelde), viel die drang later steeds meer weg en werd het altijd al aanwezige plezier in het lopen een steeds belangrijker factor. Waarbij hij zich er overigens reeds jaren terdege van bewust was dat het hardlopen tevens een periodieke, kortstondige vlucht uit de sleur van het dagelijks leven voor hem was. Een zeker niet onbelangrijk neveneffect. In sommige van zijn verhalen komt zelfs een vleugje avonturierschap tevoorschijn, zoals in ‘Het einddoel of de reis?’, ‘Mijn neus achterna’ en ‘Een route-afsluiting en een verplicht stukje laarzenpad’. Hij moest ineens denken aan zijn vader, die ooit een gezamenlijke wandeltocht op een warme, zomerse dag van de ene naar de andere kant van hun dorp betitelde als ‘op safari in donker Heemstede’. Zo kun je overal een avontuur van maken. Ter oriëntatie las hij ook zijn verhaal ‘Blog nr. 100: waarom ik ren’ van een paar jaar geleden er nog eens op na. Hoewel, bedacht hij ter plekke, hij hoopte dat de motivatie uit al zijn verhalen tevoorschijn zou komen. En ook hij noemde zichzelf ‘een loper’, net zoals volgens de schrijver van het typeverhaal de prestatieloper dat doet.

Kortom, zijn advies aan de dus niet met name genoemde opsteller van het online artikeltje kon niet anders zijn dan: als je zo nodig hardloophokjes moet creëren, denk er dan goed over na, bespreek het met andere hardlopers en wees vooral niet te zuinig met categorieën. En bedenk daarbij tevens dat het proberen alles en iedereen in afgebakende hokjes te vangen een hachelijke onderneming is, die feitelijk van begin-af-aan gedoemd is aan goede bedoelingen ten onder te gaan. Want naast de genoemde typen hardlopers, zijn er ongetwijfeld nog meer te bedenken. En zoals hierboven al beschreven is menig hardloper in meerdere hokjes tegelijk te plaatsen en dien je dus tevens allerlei verbindingen ertussen aan te brengen.