Op 22 november vorig jaar las ik in de nieuwsbrief van ProRun en aansluitend op de betreffende website dat er vergevorderde plannen waren voor een nieuw tijdschrift voor hardlopers. Titel: ‘Mystical Miles’, ondertitel: ‘wat als we verdwalen?’. In het artikel op ProRun beloofde mede-initiatiefnemer Koen de Jong het volgende: ‘Een tijdschrift met mooie verhalen, mooie foto’s en schitterende vormgeving. Een tijdschrift dat je nooit in één keer uitleest omdat je na twee verhalen het tijdschrift aan de kant gooit en naar buiten gaat om hard te lopen. Dus geen tijdschrift met tips om kwark te eten om je eiwitten aan te vullen, maar een tijdschrift met verhalen over trails, lopen in het donker en kampvuren, bier en mooie verhalen na het lopen’.
Die beschrijving sprak mij direct aan en het volgende moment zat ik op de publieksfondsenwervingsite voordekunst.nl om een zodanig bedrag te doneren dat ik het allereerste nummer in de bus zou krijgen. Die eersteling werd aangekondigd voor begin april 2021. Overigens, de bijeenkomst van de bedenkers van dit project, waarop zij de zaak bekonkelden danwel beklonken, werd gehouden in mijn woonplaats bij een etablissement waar ik in de afgelopen tien jaar ontelbare malen was langsgerend. Althans langs de plek waar dat pand nu staat in het Diemerbos. De te brengen verhalen zouden uit allerlei landen komen, ‘Maar voor hetzelfde geld komt er een mooi verhaal uit Diemen’, schreef Koen. En toen wist ik dat het goed moest zitten, uit Diemen komen namelijk alleen maar mooie verhalen!
Vele mensen die doneerden voegden een, logischerwijs, zeer positief commentaar toe aan hun geldelijke bijdrage. Iemand schreef o.a. ‘De algemene hardloopbladen blijven zichzelf maar herhalen’. Ik had al een paar jaar een abonnement op twee daarvan, een overbekend maandblad en een niet lang geleden van naam veranderd magazine dat vier maal per jaar verschijnt. Bij beiden was ik steevast blij als ze door de brievenbus kwamen, echter ik had ze feitelijk maar weinig in handen. Omdat veel artikelen mij niet tot lezen konden verleiden. Meteen een mooi moment om beide lidmaatschappen te beëindigen. Wat ik dan ook prompt deed.
De fondsenwerving voor Mystical Miles was uiterst succesvol, ergo het eerste nummer kwam er en op zaterdag 3 april, plofte het bijna 150 pagina’s dikke boekwerk bij mij op de mat. Ik begon direct enthousiast met lezen, want zoals ik aan mijn donatie had toegevoegd: ‘van mooie hardloopverhalen kan ik nooit genoeg krijgen’, of iets in die trant. Als startpunt koos ik het verhaal van een van mijn favoriete hardloopschrijvers, Dolf Jansen. Dat was direct een voltreffer, want prachtig en precies overeenkomstig titel en ondertitel van het magazine. Ondanks de titel ‘Niet verdwaald’. Het bleek later ook meteen het hoogtepunt van de hele uitgave, in mijn optiek het allermooiste verhaal van de bundel. Ieder voordeel heeft zijn nadeel, tal van schrijfsels kwamen niet in de buurt van het niveau van de pennenvrucht van onze nationale, hardlopende cabaretier. Van wiens schrijfsels ik dus een groot liefhebber ben, ergo wellicht ben ik niet volledig objectief. ‘Waar de dag en nacht elkaar raken’ van Barbara Kerkhof mag er ook wezen, een epistel dat qua inhoud en niveau nauw verwant is aan het prachtige literaire hardloopboek ‘Het blauwe uur’ van MM-hoofdredacteur Hans Koeleman. Het relaas van ultraloopster Leonie van den Haak over haar leven en lopen in Japan is eveneens van prima niveau en dus zeer lezenswaardig. Mede vanwege de doorspekking met informatie over elementen uit de Japanse cultuur.
De vreemde eend in deze verhalenbijt leek te zijn de ‘review’ van een paar supersnelle Nikeschoenen door Ingmar Heytze. Dergelijke onderdelen zouden ze toch niet doen in dit verhalenblad? Het blijkt echter geen daadwerkelijke beoordeling maar een grappige column over het feit dat deze dure, innovatieve stappers niet bijster geschikt zijn voor een loper van het niveau van de de auteur. Het verhaal van Koen de Jong ‘Angst in Finland’ is wat teleurstellend, althans de inhoud komt op mij een beetje dunnetjes over. Sorry Koen! Tijdens het lezen van het eerste deel van ‘Een ochtend in het sprookjesbos’ van Lidewey van Noord, vroeg ik mij af of ik niet plotsklaps was terechtgekomen in een natuurtijdschrift zoals bijvoorbeeld ‘Roots’ (voorheen ‘Grasduinen’ geheten). Een uitgebreid relaas over een natuurgebied, waar je vast wel kunt verdwalen, maar een epistel waarin nauwelijks over onze geliefde sport of een beoefenaar daarvan wordt verhaald. En dan maakt mij al rap wat onrustig tijdens het doorwerken.
Na de primeur van Dolf, slalomde ik een beetje kris-kras door de veelal mooie verhalen heen en kwam, slechts een week later, als allerlaatste bij dat van de Amerikaan Jere van Dyk. Begon ik dus met het allerbeste, dit lange relaas was voor mij verreweg het minst geslaagde, omdat het eigenlijk nauwelijks daadwerkelijk over hardlopen gaat. Maar misschien ben ik gewoon wat dien aangaat iets te eenkennig, of een tikkeltje autistisch. Want als je kijkt naar de foto op de voorkant van dit inderdaad prachtig vormgegeven tijdschrift, dan past deze toch niet echt bij de ondertitel van het blad. Hoe kun je nu in hemelsnaam verdwalen op een lange, rechte asfaltweg in een weliswaar heuvelachtig maar toch duidelijk zichtbaar kaal gebied? Of spreekt hier nu wederom de rechtlijnige autist in mij?
Hoog tijd voor een voorlopige conclusie en beoordeling! Het eerste nummer van dit magazine is zeker de moeite waard en ik heb alle artikelen erin helemaal gelezen. Dat is mij bij de eerder genoemde algemene renbladen bij mijn beste weten zelden of nooit gelukt. Een duidelijk pluspunt derhalve. Uit het voorgaande is hopelijk ook duidelijk geworden dat ik niet alle verhalen echt de moeite waard vond. En de belofte die Koen de Jong hierboven in zijn beschrijving deed, wordt in mijn beleving niet volledig ingelost. Het liefst zou ik in het volgende nummer alleen maar vertellingen lezen van het niveau van het nu gepubliceerde verhaal van Dolf Jansen. Maar dat is misschien hetzelfde als een voetbalelftal dat louter bestaat uit Johan Cruyffen, Wim van Hanegems en Marco van Bastens, of andere spelers of speelsters van dat uitzonderlijke kaliber. Als ik deze eerste editie moet classificeren aan de hand van een aantal sterren van 1 tot 5, geef ik 3,5 sterren. Dat is echt beter dan gemiddeld maar er valt nog best het een-en-ander te verbeteren. Daarbij zij aangetekend dat ik alle vertrouwen heb in de redactie en de komende edities en dat ik om die reden vastbesloten ben een jaarabonnement te nemen.
Ar rende raar, ja 
Plaats een reactie