Begin vorig jaar was ik erg verbaasd dat de website van de Geinloop niet meer geactualiseerd was sinds 2015. Na enig speurwerk op het net, kwam ik erachter dat de loop al in een vroeg stadium was afgeblazen omdat men de organisatie niet rond kon krijgen. Ik vond dat uiteraard heel jammer voor mijzelf en alle andere potentiële deelnemers en extra sneu voor de organisatoren omdat het hier nota bene de 40e editie betrof. Blij verheugd was ik dan ook om een jaar later te vernemen dat men de draad weer had kunnen oppakken en dat de jubileumaflevering alsnog van de grond zou komen. En helemaal mooi was het om te lezen dat de loop nu niet, zoals in het verleden, precies 6 dagen na de Nescioloop op de hardloopkalender stond, maar ruim 3 weken later. Om precies te zijn op zondag 7 mei, de 97ste geboortedag van mijn reeds lang geleden overleden vader. Omdat ik van hem de sportieve genen heb geërfd, besloot mijn inspanningen van die dag mede voor hem te doen en aan hem op te dragen.
Aan het einde van mijn verhaal over de Nescioloop, schreef ik al dat ik mij (voor mijn doen redelijk vroegtijdig) had ingeschreven voor de halve marathon. Dat zou voor het eerst én buiten het Twiske zijn én in de eerste helft van het jaar. Ik verheugde mij op het mooie parcours, maar gezien het feit dat deze loop de enige op mijn lijst is die ik via een (best lange) fietstocht moet bereiken, wellicht niet helemaal de ideale gelegenheid voor mijn vierde halve. De teerling was echter geworpen, ik had mij reeds aangemeld en twee jaar eerder was 25 minuten fietsen naar Driemond, 15 km rennen en 25 minuten terug naar huis fietsen ook goed afgelopen. Tevens had ik bewust de voorafgaande midweekse training overgeslagen om wat extra rust te pakken tussen de Roze Loop en deze. Omdat ik voor een redelijk bedrag het jubileumshirt had besteld, leek het mij niet zinvol om eerder in de week het startnummer af te halen in de sportwinkel in het naburige Weesp. Het aangekochte kledingstuk kon alleen op de trimloopdag zelf worden verkregen en dat diende vóór een bepaalde tijd te gebeuren. Van de planning om startnummer en shirt op de wedstrijddag af te halen, had ik echter snel spijt. Ik ging namelijk de plaatselijke sporthal in, fixeerde mijn blik op het bord ‘Voorinschrijving’ en liep naar de bewuste tafel. Pas daar gearriveerd viel mij op dat er een haakvormige rij stond die zo ongeveer bij de ingang van de zaal begon en naar grove schatting zo’n 40 meter lang was.
Ik had niet verwacht bekenden tegen te komen, maar vlak bij de tafel, na zeker 10 tot 15 minuten in de rij naar voren schuifelen, groette oud-collega Patrick mij. De startplaats was, ten opzichte van twee jaar geleden, verplaatst naar ergens bij het Driemondse sportterrein, maar ik wist niet naar waar precies. Toen ik mij bij de ingang van de hal stond af te vragen waar ik moest zijn, werd er omgeroepen dat de gecombineerde start van de 15 en 21,1 km zou plaatsvinden aan het einde van het kunstgras-voetbalveld. Dus ging ik al dribbelend over dat onnatuurlijk ogende spul die kant uit. Van een echte opwarming kwam het verder niet, ik had nog net genoeg tijd voor de vijf basisoefeningen die ik geleerd heb uit de Runner’s World. Iets naar voren in de startopstelling zag ik Marijke staan. Ik ging er helemaal vanuit dat zij de 15 km zou gaan doen. Zelf nam ik ergens midden in het pak plaats. Net achter mij zag ik een vrouw met haar telefoon in de ene hand in de aanslag en een zipperzak in de andere. Daar zou zij, na het aanzetten van app, en/ of muziek ongetwijfeld haar smartphone in verpakken teneinde nat worden van het apparaat te voorkomen. Met 336 binnenkomers op de twee genoemde langste afstanden en bijna 750 in de uitslag vermelde deelnemers aan de andere afstanden, is de Geinloop niet de grootste, maar zeker ook niet de kleinste trimloop die ik frequenteer. Zoals eerder vermeld in mijn vorige blog, wilde ik de afstand in net een tel onder de 2 uur afleggen, waarvoor ik een kilometergemiddelde van 5:40 minuten diende te produceren.
Het startschot liet nog even op zich wachten, maar eindelijk vertrokken we voor de lange tocht op en rond de grens van Noord-Holland en Utrecht. Driemond uit en de eerste paar kilometers langs het riviertje dat de naamgever van deze trimloop is, moest ik vooral letten op waar ik liep en op de vele renners om mij heen. Ik kon dan ook nog niet echt genieten van de fraaie omlijsting van het parcours. Het was eerst wel leuk om de diverse pluimage aan lopers voorbij te zien schuiven (een daarvan was een andere oud-collega, Bart). Al snel begon ik echter uit te zien naar de scheiding der geesten. Oftewel het punt waar wij halve marathonners rechtsaf zouden slaan naar Amsterdam Zuidoost en de overige deelnemers direct rechtdoor langs de meanderende Gein naar de brug in Abcoude. Een van de renners die op dat eerste stuk voorbij kwam schuiven was Simone. Niet iemand die ik ken, maar zij had haar startnummer op de rug gespeld en daarop stond, net als bij alle andere voor-inschrijvers, haar naam vermeld. Makkelijk om iemand te identificeren, derhalve. Zij bleef een tijdje ‘om mij heen draaien’. Dan liep zij weer voor mij, dan weer achter mij. De reden dat ik graag rechtsaf het pad tussen de weilanden op wilde naar recreatiegebied De Hoge Dijk was, naast meer ruimte en rust op de route, vooral een teruggaan in de tijd. Op dit fiets- en voetpad, genaamd Ruwelswal, maakte ik 24-plus jaar geleden altijd mijn op dat moment nog bescheiden hoeveelheid wekelijkse kilometers. Dat was in de periode dat ik in de aangrenzende buurt Reigersbos in A’dam ZO woonde. Ik was nog maar nauwelijks afgeslagen of daar kwam al de motorfiets terug met de koploper iets erachter. Deze latere winnaar lag toen al ruim 4,5 km op mij voor. Lijkt mij overigens geen pretje om 21,1 km lang uitlaatgassen te moeten inademen.
Het was er nog even mooi, nee mooier zelfs dan ik mij kon herinneren. Eerst aan weerskanten weiland, waarbij je naar links kon kijken tot aan de bebouwing en begroeiing bij het riviertje of naar Abcoude met zijn kerktorens in de verte. Dan vervolgens aan de rechterkant de woonblokken van de wijk Gaasperdam en na een bruggetje linksaf, een heel volgroeid, parkachtig stukje. Aan het einde van dit lange zijpad was het eerste keerpunt met dito verversingspost, ter hoogte van het spoor Amsterdam-Utrecht. Op dergelijke heen-en-weer-stukken zie je uiteraard de snellere renners alweer terugkomen als je zelf nog heen moet en de ‘achterblijvers’ op hun heenweg als je zelf reeds gedraaid bent. Vrij aan het begin, toen ik Simone inmiddels iets achter mij had gelaten, kwam er ineens een bekend gezicht opduiken. Toen ik haar naam onder het startnummer zag staan riep ik spontaan: ‘hup Margriet’. Ik had wel een gezicht uit mijn verleden herkend, maar ik moest het antwoord op de vraag uit welke context, nog een tijd schuldig blijven. Iets eerder was ik overigens vrij verbaasd om Marijke, die al die tijd een eindje vooruit in het zicht had gelopen, ook rechtsaf te zien slaan. Deed ze dus toch net als ik de halve. Toen Marijke net op de terugweg was, moedigde ik haar bij het passeren met naam en toenaam aan. Ze keek behoorlijk stoïcijns voor zich uit, dus ik weet niet of zij dat heeft meegekregen. Zowel heen als terug speurde ik naarstig het weiland af, om te kijken of er, net als vroeger, hazen in het lange gras te bewonderen waren. Ik kon er helaas geen enkele ontdekken.
Kort nadat ik een rijtje van een stuk of vijf koeien in het weiland een eindje had zien meewandelen in dezelfde richting, kwam ik terug bij de Gein. Er was nu al een derde deel van de totale afstand afgelegd. De eerste 6 km deed ik keurig in rond de 5:40, maar nummer 7 nam ineens 5:56 in beslag. Omdat mijn tijd al zo snel was opgelopen, zou die sub-2-uur-finish wel eens een lastige opgave kunnen gaan worden. Richttijden zijn er om bijgesteld te worden en daarom werd het streven al rap sub-6 minuten per km. Iets dat voorlopig goed lukte en ik besloot vooral te genieten van het fraaie decor. Dat deed ik overigens met een natte spons in de hand. Want al ging de zon schuil achter een wolkendek, het was toch best warm te noemen. Bij de tweede verzorgingspost ruilde ik het opgedroogde exemplaar in het voorbij hollen vliegensvlug om voor een nieuwe natte. Iedere gelegenheid om mijn voorhoofd te wissen en mijn haardos te bevochtigen, greep ik aan. Ook maakte ik spoedig een gel en een muesli-reep soldaat. Intussen liep Marijke nog steeds voor mij, dan redelijk dichtbij, dan weer wat verder weg. Het was nu serieus mijn intentie geworden om haar te achterhalen. Maar daar ging nog wel een tijdje overheen. Zelf werd ik overlopen door een tweetal struise blondines die, op de rug gezien, zoveel van elkaar weg hadden dat ze wel (tweeling-)zussen leken te zijn. Alleen bewoog de ene zich een stuk soepeler voort dan de ander. Ik probeerde even aan te klampen, maar ze gingen gewoonweg te voortvarend ervandoor.
Prachtig was het als vanouds op deze route, met aan weerskanten van de weg fluitenkruid, koolzaad, boterbloemen en andere voorjaarspracht volop in bloei. Boerderijen, landerijen en vergezichten daaroverheen wisselden elkaar af. De noordenwind blies af en toe verkoelend over de weg, die uiteraard de Gein moest volgen in al haar kronkelingen. Alleen de zon ontbrak eigenlijk nog. Het duurde voor mijn gevoel vrij lang voor ik de brug over het water in Abcoude kon nemen en de terugweg langs de andere kant mocht beginnen. Dat was precies na 11 km, dus meer dan de helft zat erop. Ik had Marijke nog altijd niet achterhaald, maar ik hijgde onderhand wel bijna in haar nek. Eerst raapte ik de man op die al tijden om haar heen danste. Net voorbij de molen met de mooie naam Delphine (waar overigens een auto met Frans kenteken voor de deur stond en die ook bekend is van het vroege werk van Mondriaan), had ik haar eindelijk te pakken. Dat vertelde ik haar dan ook en zij antwoordde met de vraag: ‘komen we samen binnen?’. Dat waren ook de enige woorden die zij tegen mij sprak. Die toezegging wilde ik haar wel doen. Mijn probleem met deze loopster had ik echter zoeven impliciet al geschetst, zij loopt nogal onregelmatig. Dan moest ik weer voor haar inhouden, om vervolgens ineens gedwongen te versnellen om in haar kielzog te kunnen blijven.
Bij de bocht naar rechts de Velterslaan op, was ik haar even kwijt omdat ik bij de drankpost in het langslopen slechts een verse spons aanvatte en zij waarschijnlijk halt hield of afstopte voor een slokje water. Ik moest hierna naar mijn idee sterk gas terugnemen om haar te laten bijsloffen. Een actie die enige honderden meters in beslag nam. Deze door knotwilgen omzoomde laan leidt naar het Amsterdam-Rijnkanaal bij Fort Nigtevecht (de plaats zelf ligt overigens aan de overzijde van het drukbevaren water). De dijk op loopt het asfalt logischerwijs enigszins omhoog en dat is voor mij steevast het sein om een beetje aan te zetten, opdat ik geen snelheid verlies. Zo kwam ik opnieuw los van Marijke en het stuk naar het keerpunt ongeveer 500 meter verderop, liep ik voor mijn gevoel constant met de rem erop om haar de mogelijkheid te geven weer aan te sluiten. Dat deed zij echter niet en ik vermaakte mij onderwijl, net als op de heen-en-weer naar de Hoge Dijk eerder in de loop, met het kijken naar de startnummers van alle reeds terugkerende lopers en vooral of er een voornaam op het papier stond. Een tiental meters vóór ik de u-bocht linksom diende te maken, denderde er een, zo te zien oudere, wielrenner langs mij heen. Als die een aantal seconden later was gekomen, had ik fiks aangereden kunnen zijn. Ik was namelijk, na 15 km, niet meer zo fris en fruitig dat ik over mijn schouder gekeken zou hebben alvorens ik van richting veranderde. En ik zou blind hebben vertrouwd op de twee heren die het keerpunt namens de organisatie bemanden. Die waren zo te zien net zo verbouwereerd als ik. Het liep gelukkig met een sisser af.
De 14e km net daarvoor richting het kanaal had al meer dan 6 minuten in beslag genomen, maar dat had ik niet bewust waargenomen. Bij het bereiken van nummer 16, bijna op dezelfde plek maar nu in de omgekeerde richting, zat ik opnieuw boven deze zelfopgelegde grens. Nu had ik het wel degelijk door. Dit had ik niet met mijzelf afgesproken en aangezien Marijke nog altijd niet was aangesloten, schroefde ik het gas wat verder open. De loper in oranje shirt, die in mijn kielzog meeliep, moest een gaatje laten vallen en de renster iets vóór mij kwam rap dichterbij. De dame bij de verzorgingspost op de t-splitsing van Velterslaan en Gein-Zuid was goed bezig. ‘Arjan heeft nog’, hoorde ik haar in het voorbijgaan zeggen en tegen de vrouw die ik inmiddels was voorbij gestoken riep ze: ‘je moet wel drinken, hoor’. Zelf sjouwde ik twee halve-literflessen mee aan mijn riem. De waterfles was inmiddels al leeg en van die gevuld met sportdrank had ik net daarvoor de eerste slokken genomen.
Weer terug langs de Gein, waren er nog ongeveer 3,2 km te verhapstukken op Gein-Zuid en naar schatting 900 meter door Driemond. De jongere man, die net als ik in het oranje gehuld was, sloot weer aan, maar liet het kopwerk steevast aan mij over. Ik werd dus als haas gebruikt. Ook hier waren de bermen aan weerszijden prachtig begroeid met wilde bloemen. Een eindje verderop liep een manlijke veteraan. Ineens kwam er een loopster aan de linkerkant van het asfalt voorbij zeilen. Hé, dat was Simone weer. Die had blijkbaar haar race zorgvuldig opgebouwd of het beste voor het laatste stuk bewaard. Ik ging even met haar mee in de verwachting zo naar de veteraan over te kunnen steken. De oranje renner moest opnieuw lossen. Helaas hield ik deze ultieme remonte niet lang vol en ik moest haar laten gaan. In plaats daarvan nam even daarop de veteraan plaats op Simone’s bagagedrager een liep met haar weg. In de uitslag zag ik later dat de man al 77 jaar was. Ik hoop van harte dat ik op die leeftijd ook nog tot zulke prestaties in staat zal zijn.
Ik begon de vermoeidheid in mijn benen inmiddels echt te voelen, mijn kniepezen begonnen iets te protesteren en mijn licht doorgezakte linker-voorvoet voelde nu ook echt als zodanig. Hoe mooi het ook was langs dat riviertje van slootformaat, ik wilde graag dat het ophield. Zodat ik Driemond spoedig bereikte en kon finishen. Het voelde dus even iets minder fijn. Niet dat ik dacht dat dit mijn laatste halve marathon zou zijn, maar ik werd wel weer een keer in mijn overtuiging bevestigd dat de dubbele afstand voor mij echt geen optie is. Op de oprit van een boerderij stond een klein groepje mensen en ik herkende één daarvan als een voormalig overbuurmeisje. Ik zwaaide zo enthousiast mogelijk naar haar, maar zij zal mij wel niet herkend hebben met pet en zonnebril op. Wanneer hielden die bochten in de weg nou eens op en waar bleef dat grote buitenhuis aan het bittere einde van dit stuk weg en tegen de Weesperbrug aan? Ha, daar was het eindelijk. Voor de ingang stond een houten tuinbank met in een v-vorm naar achteren slingers er aan vastgeknoopt, die naar het hek voerden. Hier was een kinderfeestje aan de gang (geweest). Ik beende moeizaam omhoog naar de Provinciale weg. Een vrijwilliger had een discussie met een jonge bromfietser, die blijkbaar moeite had om te wachten voor hij mocht doorrijden.
In de eerste straat van Driemond, Zandpad Driemond, moedigden enkele voorbijgangers mij aan, evenals een paar deelnemers die al op de fiets huiswaarts keerden. Op twee lantaarnpalen waren identieke A-4’tjes met een handgeschreven personeelsadvertentie geplakt. Iets in de GGZ, geloof ik. Je weet tenslotte nooit wie er langsholt, nietwaar? Over de brug had ik de hulp nodig van de wegwijzer omdat het de eerste keer was dat ik deze nieuwe variant van de route aflegde en ging twijfelen welke straat in te moeten gaan. Een stukje klinkerbestrating voelde helemaal niet fijn onder mijn vermoeide voeten en de oranje renner sloot voor de derde keer aan. Even later was ik wederom onzeker over welke kant op te gaan en opnieuw bracht een vrijwilliger gelukkig uitkomst. Kilometer 19 was zowaar nog in 5:58 gegaan, maar verder produceerde ik niets anders meer dan 6-plussers. Eindigen onder de 2:05 uur was al een tijdje mijn nieuwste insteek, flexibel als ik ben. Tevens had ik reeds meerdere keren de harde, kenmerkende ademgeluiden van Marijke achter mij waargenomen. Toen ik die op het laatste stukje steeds dichterbij hoorde komen, besloot ik in te houden en op haar te wachten. Ik had niet voor niets toegezegd samen te zullen binnenkomen en toezeggingen hoor je zo goed en zo kwaad als het gaat na te komen. Dit zou mij vrijwel zeker boven de net genoemde eindtijd doen belanden, maar dat was dan even jammer maar helaas. Marijke kwam te elfder ure langszij en (niet verbazingwekkend), ik moest nog flink aanzetten om echt naast haar de finish te passeren.
Wij gaven elkaar een hoge vijf en dat was het. Mijn Garmin stond stil op 2:05:01, maar gelukkig bleek de officiële tijdwaarneming precies 2 seconden gunstiger en dat was exact wat ik nodig had. Ik had mijn toezegging gestand gedaan en was toch uitgekomen op 2:04:59 uur. Mooi werk, al zeg ik het zelf. Door de vermoeidheid had ik op dat moment niet door dat er geen medailles werden uitgereikt. Iets wat je zeker bij een jubileumeditie wel zou verwachten. Gelukkig had ik het herinneringsshirt al in mijn tas, anders zou een tastbaar souvenir geheel ontbreken. Tijdens de prijsuitreiking werd de aan het begin van dit relaas genoemde Margriet gehuldigd als een zeer goede tweede bij de vrouwen. Mijn aanmoediging had haar dus echt geholpen. Na enig piekeren wist ik ook weer waar ik haar moest plaatsen. Wij waren beiden lid geweest van dezelfde basketballclub. Terwijl ik stond bij te komen en mijzelf laafde, werd bovendien een ander mysterie opgelost. De loopster uit mijn woonplaats die al bijna 2,5 jaar steevast bovenaan het klassement van ‘mijn’ tegel bij het Hardloopspel prijkt en van wie ik mij reeds geruime tijd afvroeg of ik haar tijdens mijn trainingen wel eens tegenkwam, kreeg voor mij eindelijk een gezicht toen ze minuten later over de meet kwam. Ik had in uitslagenlijsten al gezien dat zij ook aan de lokale loopjes meedoet en was al op haar eventuele aanwezigheid gespitst. Als ik haar nu eens tegen het lijf loop langs het kanaal of in het Diemerpark, weet ik tenminste hoe zij eruit ziet.
Ondanks de vermoeide ledematen en de tegenwind terug langs het kanaal, viel de fietstocht alleszins te doen en ik had mijn vierde halve marathon in de knip. Een echte halve ook weer (voor minder die ik het niet), want het afgelegde parcours van de 21,1 km is sinds dit jaar gecertificeerd. Alleen jammer dat ik, net als Eliud Kipchoge een dag eerder, niet onder de 2 uur wist te blijven. En ik ben een beetje in gewetensnood gekomen over mijn persoonlijke top 5. Ik ben bang dat de Geinloop toch een hogere plek verdient dan 4e. Gedeeld 2e met de Wallenloop in Naarden zou rechtvaardiger zijn. Nu via 14,5 km over de wallen in Naarden in het laatste deel van de meimaand, afbouwen naar twee 10 km-lopen in mijn favoriete maand juni. Om na de zomerperiode weer op te bouwen naar de langere afstanden middels o.a. bij de Dam tot Damloop en de Twiskemolenloop.
Ar rende raar, ja 
Klinkt als een heel mooi parcours. Goed gedaan en misschien komen we elkaar tegen bij de DtD, voorbehoudend blessures ga ik mijn DTD debuut maken dit jaar.
Hoi Cristian, wat leuk dat jij hier reageert! Ik hoop dat je aan de foto’s kunt zien dat het een heel mooie loop is. En bij de DtD komen wel meer lopers, dus het zou wel erg bijzonder zijn elkaar daar tegen het lijf te lopen. 😀