Een zonnige zaterdag

Het was de op laatste dag van oktober dat hij op pad ging voor zijn favoriete 18 km-traject. De bedoeling was geweest om rond 11:00 uur te gaan lopen, maar daar was zoals zo vaak niets van gekomen. Terwijl hij nog wel bijtijds was opgestaan, zodat hij tijdig kon ontbijten en twee uur later starten. Zijn vrouw was zelfs al op hem gaan mopperen. ‘Het duurt ook altijd een eeuwigheid met jou voor je eindelijk de deur uitgaat’. Hij had er een goede reden voor, vond hij zelf. Pas ’s morgens had hij bedacht dat het op die lange afstand wel nuttig zou zijn om zowel audiocoaching als muziek te gebruiken. Vanwege de aanwijzingen en aanmoedigingen van Dolf Jansen om zijn tempo en kilometertijden in goede banen te leiden en de hardloopvitaminen om hem daarbij een beetje te ondersteunen. De oudere smartphone, die hij eigenlijk nog alleen af en toe bij het hardlopen gebruikte, had een zwakke batterij. En die bleek die ochtend helemaal dood te zijn. Dus moest deze flink aan het infuus en duurde het meerdere uren voordat hij weer voldoende opgeladen was om de zware klus van het twee uur lang in beeld houden van de Looptijden-app, gecombineerd met het continue gebruik van de muziekspeler aan te kunnen. Bovendien wilde hij een paar wijzigingen in zijn afspeellijst aanbrengen, wat uiteraard pas kon toen de telefoon weer te gebruiken was. Ook had hij, zoals altijd, veel gedoe met het goed geïnstalleerd krijgen van het elektronische ding. Telkens als hij bezig was het apparaat in de armband te doen, raakte hij ongewild iets op het scherm aan, of de volumeknop aan de zijkant, waardoor er een programma wilde sluiten, een instelling verkeerd kwam te staan of er geen geluid meer hoorbaar was. Een zeer frustrerende bezigheid. Vandaar dat het allemaal wat langer duurde voor hij vertrok.

Sinds hij in mei in zijn nieuwe baan was begonnen, had hij niet meer de gelegenheid gehad om doordeweeks te trainen. En bij één keer per week lopen, alleen in het weekeinde dus, ging zijn vorm altijd flink achteruit. Derhalve had hij moeite om boven de 10,5 km per uur uit te komen en liepen de lange duurlopen niet altijd soepel. Daarom was de zware Dam tot Damloop een hele kluif geweest. Hij was zich dan ook stevig aan het afvragen of het zin zou hebben om bij de Twiskemolenloop half november in te schrijven voor de halve marathon. Dat was eigenlijk een beetje een traditie geworden, omdat hij die afstand de twee jaar ervoor in die maand, op die plek en met succes had afgelegd. Hij had het idee eigenlijk al een beetje uit zijn hoofd gezet maar de 10 km-loop die hij de zondag ervoor had gedaan, ging onverwacht veel makkelijker dan hij had kunnen vermoeden. Dat had hem weer meer zelfvertrouwen gegeven en vandaar dat hij met een 18 km-training wilde kijken hoe hij er op de lange afstanden voorstond.

Toen hij eindelijk warmgewandeld was en de beenspieren voldoende gerekt had, liep het al tegen het middaguur. Het was zijn intentie om ongeveer 10,5 per uur te gaan rennen, een uursnelheid die hij nodig had om de halve binnen de 2 uur te kunnen voltooien. Dat was altijd zijn minimale streeftijd. Als hij dat nu ruim 18 km kon volhouden, zou het twee weken later in Het Twiske met de 21,1 ook mogelijk moeten zijn. Hij zag zijn gps-horloge vrij snel waarden boven de 10 per uur aangeven. maar toch ging het niet helemaal lekker soepel die eerste kilometers. Zijn linkerknie deed zich, zoals wel vaker, licht gevoelen en zijn blaas liet zich ook niet onbetuigd. Terwijl hij, net voor hij de deur achter zich had dichtgetrokken, nog een keer extra was gaan plassen. Afijn, dat zou op den duur allemaal wel loslopen. Coach Dolf meldde zich al heel snel met zijn vaste riedel: ‘dat gaat lekker zo. Je hebt er alweer 500 meter opzitten. Je laatste interval ging in 9,7 km per uur. Even aanzetten, je loopt 2 minuten en 5 seconden achter op jouw doel. Jouw verwachte eindtijd is op dit moment 1 uur 50 minuten en 32 seconden’. Dit verhaal, met wisselende aanmoedigingen en tijdsindicaties, zou hij nog 36 keer horen die middag. Nuttige informatie, maar soms was hij licht ontstemd dat net die mooie muziek erdoor werd onderbroken.

Helemaal leeg voor hem

De hartslagmeter liet hij voorlopig thuis. De laatste keer dat hij hem had gebruikt, sneed de elastieken band in zijn borst en leek het alsof hij op die plek met een mes bewerkt was. Dus hij had geen hartslag om op te letten. Zijn blaas kon hij niet negeren, ondanks dat hij het plan had opgevat om deze ook maar eens aan een flinke training te onderwerpen. De aandrang die dit lichaamsdeel veroorzaakte. leidde hem te veel af van het lopen. Dus toen hij de bebouwing van Diemen-Noord achter zich had gelaten en hij zag dat het ver voor en ver achter hem helemaal uitgestorven was op het fietspad, stopte hij het rennen en zijn Garmin en daalde hij af naar de onderkant van het dijkje waarop hij zich bevond. Pas toen hij stilstond bij de boom van zijn keuze, kondigde Dolf aan dat de meting automatisch was gepauzeerd. Het legen van de blaas luchtte lekker op en gaf hem daarna de gelegenheid zich helemaal op het rennen te concentreren. De oorknopjes bleven zowaar in zijn oren zitten, omdat deze nog droog genoeg waren. Zat hij de eerste paar kilometers volgens zijn coach boven zijn geplande tijd, ineens had hij een aardige voorsprong op die streeftijd te pakken. Dat gaf hem een extra stimulans, zo in het eerste deel van zijn lange tocht. Langs de woonwijk zag hij nog wel wat collega-renners maar daarna waren het vooral fietsers en wielrenners. Een man op een bankje bij het Diemerbos, halverwege het stuk van de Muiderspoorbrug naar Driemond, was de enige voetganger die hij lange tijd tegenkwam. Hij liep nu tegen de wind in en dat ging wat minder soepel. Het kostte hem daarom meer energie dan het gedeelte ervoor.

Weinig lopers op dit deel

Hij dacht aan hoe hij een maand eerder aan de andere kant van Driemond langs het kanaal richting huis rende. Toen had hij de wind in de rug maar het ook koud. Nu met wind tegen had hij daar helemaal geen last van. Zou dat dikkere renshirt toch het verschil maken? Of was de temperatuur gewoon hoger dan toen?

Jamie Hartford zong met Emmylou Harris:

Lost forever is yesterday
I don’t believe in tomorrow
I used to dream of a pot of gold
But it only brought me sorrow
I used to think that the road stretched on
And went this whole world around
But now I’ve have learned to live my life
Before the sun goes down

Cause tomorrow, when it finally comes
And the curtains of dawn have faded away
The hopes of many, are crushed to dust
Find there ain’t nothing but today

Zeer toepasselijke regels over een weg die eindeloos door lijkt te gaan en het leven van je leven bij daglicht. De laatste zin, daar ging het hem vooral om. ‘Dat ik vandaag en met dat mooie weer hier lekker aan het rennen ben, is het enige dat nu telt’. Na 7 of 8 kilometer kreeg hij vaak een kleine dip, en zo ook nu. Als je lekker loopt, maakt het niet uit wat voor muziek je hoort, maar als het minder gaat is wat steviger of heel erg mooie muziek een goede hulp om over het moeilijke punt heen te komen. Hij rende door Driemond, waar hij verwacht had voor het rode verkeerslicht op de kruising met de Provinciale weg te zullen stilstaan. Maar het licht, ging net op groen toen hij daar gearriveerd was, omdat een wielrenner, die hem even daarvoor langs kanaal gepasseerd was, ervoor stond en op de knop gedrukt had. ‘Dan maar verdergaan’, dacht hij. Moeizaam ging het de Weesperbrug op. Schuin naar de zijkant aflopend fietspad dat ook nog eens omhoog of naar beneden gaat, loopt niet zo lekker. De voorsprong op de geplande tijd die hij had opgebouwd, verdween hier weer als sneeuw voor de zon. Hij zakte zelfs even terug naar onder de 10 km per uur.

Het werd onderhand tijd om een gelletje te nuttigen. Dat zou hij doen zodra hij langs de brug naar beneden was gelopen en overgestoken naar het fietspad langs het kanaal. Op een rustige plek opende hij het stukje plastic op de aangewezen manier en bracht het naar zijn mond. Er kwam echter bijna niets uit omdat er nauwelijks een gaatje in de verpakking was ontstaan. ´Dan maar even stoppen om het geval beter te openen´, dacht hij. En daar was zijn lichaam ook wel even aan toe. Na enig moeizaam gedoe met het gladde en plakkerige verpakkinkje kon hij de naar cola smakende inhoud naar binnen zuigen. De smaak was zowaar redelijk en het zoete goedje werd met een paar flinke slokken water weggespoeld. Hij moest nu een tweede, veel kleinere brug over om zijn weg langs het kanaal te kunnen vervolgen. Al die tijd had hij het afval van de opkikker in zijn handen. Hij hoopte op een prullenbak bij een bankje aan het water. Die vond hij pas bij de derde zitplek die zich aandiende. Na de korte, staande rustpauze van even eerder, was hij wat makkelijker en vlotter gaan rennen en zijn snelheid ging daardoor opnieuw omhoog. Zo ging hij ten tweeden male de virtuele achterstand op zijn vooraf ingestelde eindtijd verkleinen.

Tussen de Muiderspoorbrug en de Weesperbrug met aan de overkant het favoriete stuk tussen de bomen

Op een van de mooiste en rustigste gedeeltes van het parcours zag hij een vrouw met een hond bij het water. Zij zat gehurkt en probeerde met haar telefoon een foto van het dier te maken. De hond was echter veel te beweeglijk en te speels om stil te blijven staan, waardoor het de vrouw niet goed lukte om een plaatje te schieten. Ze verloor zelf één tel licht haar evenwicht. In het voorbijlopen riep hij ´even stilstaan graag´ in de richting van bazin en hond. Hij zag dat de vrouw met een lachend gezicht haar hoofd zijn kant opdraaide. Hij had dus succes met zijn opmerking. De hele tijd lette hij goed op of er geen passagiersboten zich vertoonden op het water van het kanaal. Maar geen enkel cruiseschip liet zich zien, alleen een leuk klein bootje, genaamd ‘Stad Dockum’. Dit was niet het formaat en type schuit dat hij aan zijn verzameling botenafbeeldingen wilde toevoegen. Op meerdere plaatsen lagen er bladeren en eikels op het pad. Dat was verder perfect droog, waardoor deze seizoensbedekking geen last of slipgevaar opleverde. De kilometers 10 t/m 14 liep hij keurig in tijden net onder de 5:40 minuten. Dus aardig volgens zijn planning. De achterstand op zijn vooraf bedachte tijd liep gestaag terug. Op een gegeven moment bedroeg hij nog maar 6 seconden. Het oversteken bij winkelcentrum Maxis is altijd even goed opletten omdat er op de toegangsweg op zaterdag altijd van twee kanten veel verkeer komt. Nu was het net van één kant even stil en kom hij gemakkelijk tussen de langzaam naar de voorrrangskruising optrekkende voertuigen door rennen. Een behoorlijk corpulente verkeersregelaar liep voor de ingang van het winkelcentrum op het fietspad. In de bekende dikke, reflecterende kleding zal de man het ongetwijfeld flink warm hebben gehad.

Langs Fort Diemerdam

Het was in ieder geval warm in de zon en uit de wind achter de energiecentrale en het leek wel weer heel even zomer op de laatste dag van oktober. Hier in dit met veeroosters afgeschermde natuurgebiedje liepen de schapen vrij op en rond het pad. Best veel fietsers verplaatsten zich in beide richtingen over het asfalt. Ergens zong Emmylou Harris, begeleid door The Nash Ramblers, ‘This is the day’. Om nog maar eens te benadrukken dat het om vandaag ging en om deze training waar hij met zoveel plezier naar had uitgekeken. Al geruime tijd was hij bezig geweest om de oorknopjes, die voortdurend uit zijn oren dreigden te floepen, terug te duwen. Het versnellen, toen het pad iets omhoog liep bij Fort Diemerdam, ging nog makkelijk. Aan het einde van het dijkje dat volgde raakte hij ineens toch vermoeid en wilde hij zelfs heel even stoppen. Precies toen kwam er een loper van de andere kant aan. Hij wilde zich niet laten kennen en rende toch maar even verder, tot hij weer bij het kanaal kwam. Daar stopte hij en dronk een paar slokken water. Wat meters wandelen, was hij meestal deed als hij tijdens het hollen pauzeerde, ging niet omdat de Looptijden-app alleen bij stilstaan automatisch pauzeert. En het was hem te onhandig om zijn telefoon uit de armband te pakken en de meting handmatig tijdelijk te stoppen.

De Diemerzeedijk in de zon

Hij hoopte op een loper of loopster aan de overkant van het kanaal om zich aan op te trekken, net zoals bij een eerdere keer toen hij op die plek even was gestopt. Die vertoonde zich zowaar, precies toen hij weer wilde vertrekken en exact op zijn hoogte langs het kanaal. De loper in het oranje shirt, die hem nog wat langer had laten doorhollen, was aan zijn kant al uit het oog verdwenen. Toen hij zichzelf juist weer in gang had getrokken, voelde hij ineens dat zijn maag leeg was en daarom trok hij maar de bananen-mueslireep tevoorschijn die hij nog bij zich had. Hij verorberde het mierzoete ding snel om de hongerklop te voorkomen. Of had hij die even daarvoor al aan den lijve ondervonden? Hij kon wel zonder enorme inspanning gelijk op lopen met de collega aan de overkant van het water en hij hield het zelfs vol tot het einde van het pad. Het lukte, volgens Dolf, niet meer om de vooraf geplande tijd te halen. Gelukkig is de meting van een gps-horloge altijd nauwkeuriger dan van een app op een budget-smartphone. Bovendien had hij bij het stoppen consequent de tijdmeting op het horloge stilgezet, terwijl de app dat zelf moest doen en er derhalve altijd wat achteraan sukkelde. Toen zijn audiocoach aankondigde dat hij zijn doel had bereikt, zette hij direct de meting op zijn horloge stil en was hij blij dat hij klaar was. Die op de telefoon stoppen kost altijd meer moeite. Simpelweg door het plastic van de armband heen op de stopknop drukken werkt meestal niet. Dan is de enige oplossing om de telefoon uit de armband te halen en direct op het scherm op de knoppen te drukken. Ook dat kost hem, met het daglicht dat erop schijnt, steevast enige moeite. Volgens Garmin was hij aardig in de buurt van zijn streeftijd gekomen, volgens Dolf zat hij er anderhalve minuut boven.

De laatste loodjes

Hoewel deze training, vooral door het gedwongen stoppen na 16 km niet helemaal gunstig verlopen was, had hij de halve marathon nog niet uit het hoofd gezet. Als het inderdaad de hongerklop was geweest, die hem ineens dat vermoeide gevoel had bezorgd, was het gewoon een kwestie van een betere en vooral eerdere bevoorrading. Hij zou tot na de 10 km-loop, die hij het weekeinde erna ging verhapstukken, wachten met de beslissing voor welke afstand hij bij zijn eerste Twiskemolenloop van de nieuwe serie zou gaan inschrijven. Hij had altijd de 10 EM als eventueel minder zwaar alternatief achter de hand. Maar zijn hart ging nog steeds uit naar die halve marathon.

Ook gepubliceerd op Looptijden.nl