Bijna twee jaar geleden schreef ik in een verslag al het volgende over de Spiegelplasloop: ‘Het kan echter ook zomaar gebeuren dat ik het over een jaar echter over een geheel andere boeg gooi. Want bij het zoeken naar de uitslagen van de Brettenloop op Uitslagen.nl viel mijn oog op een ander evenement dat op dezelfde dag gehouden werd: de Spiegelplasloop in Nederhorst den Berg. Dit is een goedkope (€ 5,- bij voorinschrijving), lokale en kleinschalige loop waarvan de langste afstand, de 10 km, grotendeels door de zo te zien mooie natuur en om de Spiegel- en Blijkpolderplas gaat. Deze plas grenst aan de oostzijde aan de Ankeveense Plassen en de plaats Nederhorst den Berg ligt gedeeltelijk aan de prachtige rivier de Vecht. Die loop lijkt mij ook zeker het risico van het proberen eens waard. De tijd zal het leren op welk evenement ik mij dan inschrijf‘. Er is inmiddels al heel wat water door de Vecht gestroomd en pas nu was ik zover dat ik de reis naar de plaats met die lange naam daadwerkelijk ging maken. Inmiddels is mij duidelijk geworden dat de route van de langste afstand bij deze loop maar ongeveer voor de helft buiten de bebouwde kom en langs de genoemde plas loopt.
Waarom duurde het zo lang voor ik daadwerkelijk hier ging lopen? Heel eenvoudig, twee jaar terug was ik op dat moment in Amsterdam de genoemde Brettenloop aan het rennen en vorig jaar kwam ineens de Zandvoort Circuitrun op mijn pad. Voor die grote loop aan de kust sta ik dit jaar weer ingeschreven maar deze wordt gelukkig pas gehouden een week na de loop waarover dit verhaal gaat. Omdat ik niet graag over één nacht ijs ga, was ik een kleine week van te voren in de auto gestapt en naar Nederhorst den Berg gereden. Om met eigen ogen te aanschouwen waar ik terecht zou komen, om beslagen ten ijs te komen als het ware. Ik reed door tot aan de sporthal die het epicentrum van dit evenement zou zijn. Ik kon met mijn eigen ogen zien dat er redelijk wat parkeerruimte voorhanden is, maar besloot ter plekke dat ik mijn voertuig eerder aan de kant van de weg zou zetten om het laatste stuk wandelend te kunnen overbruggen. Mijn voorbereiding op een trimloop bestaat namelijk idealiter uit minstens 10 minuten benenwagen om de spieren alvast enigszins voor te bereiden op wat komen gaat. Eerst na deze verkenningstocht ging ik ook daadwerkelijk over tot voor-inschrijven. Waarbij ik moet aantekenen dat de kosten daarvan inmiddels zijn opgelopen tot € 6,50. Wat gaat er nu nog niet in prijs omhoog heden ten dage?
In de eerste alinea maakte ik melding van het feit dat het hier gaat om een ‘lokale en kleinschalige loop’. In een artikeltje in een plaatselijk weekblad las ik dat zich 120 lopers vooraf hadden aangemeld, een aantal dat een record scheen op te leveren. En Wikipedia meldt dat het dorp inclusief directe omgeving ongeveer 5150 inwoners telt. Klein en knus derhalve. Maar dat wil niet zeggen dat het er hier kneuterig aan toegaat. Nee, het 10 km-parcours is door de Atletiekunie gecertificeerd, iets dat ik voor wat betreft de kleine loopjes die ik frequenteer, tot nu toe alleen bij mijn veruit favoriete loop ben tegengekomen. Bovendien zijn er voor deze heuse 10 km-wedstrijd wat snelle lopers aangetrokken, waaronder een voormalig OS 2016-deelnemer uit Rwanda. Die heeft trouwens niet deelgenomen, blijkt achteraf. En twee Nederlandse lopers die deze afstand in ieder geval één keer binnen de 30 minuten hebben volbracht. Dat is toch voorwaar geen kattenpis, de organiserende Bergse Runners Club heeft het dus echt goed voor elkaar.
Ik hield er rekening mee dat ik daarbij vergeleken vrijwel de dubbele tijd ervoor nodig zou hebben. Mijn planning was sowieso om de eerste helft, het gedeelte langs het water van de naamgevende plas, kalmpjes aan te doen en proberen zoveel mogelijk vogels en ander natuurschoon te kijken. De term ‘Vogels kijken’ is een bedenksel van de hardlopende neven van Sportrusten.nl, die in Nederhorst den Berg hun werkplek hebben. Maar die echter op dat moment zelf bij de Utrecht-marathon van start gingen en derhalve geen acte-de-presence gaven in het Bergse. Zij duiden met de term ‘vogels kijken’ een rustig tempo aan, waarbij je lekker om je heen kunt koekeloeren. Het leek mij wel een zeer toepasselijke activiteit om juist hier ten toon te spreiden. De laatste 4 km door de bebouwde kom wilde ik eventueel dan nog een weinig aanzetten. Zo er daartoe nog brandstof in de tank aanwezig zou zijn, uiteraard. Ik was namelijk extra voorzichtig geworden door het feit dat ik na mijn midweekse training de week voorafgaand aan dit evenement, behoorlijk last had van vermoeidheid. Niet zozeer van mijn benen als wel van mijn hoofd. Een lichte maar vervelende hoofdpijn direct na afloop van de training en de twee dagen erna. Eigenlijk was ik daardoor een beetje beducht voor deze zondagse loop. Maar ik had mij al ingeschreven en dus ik ging als vanzelfsprekend wel op pad. Alleen overvloedige regenval of echt zware lichamelijke malaise had mij daarvan kunnen weerhouden.
Het regende die ochtend en mijn vrouw en jongste dochter hadden daarom pech bij hun schaatstraining. De start van mijn evenement was pas om 13:00 uur en ruim voor die tijd hield Pluvius het gelukkig voor gezien, op wat onbeduidend gespetter na. Ja, dat verhaal over de natte weersvooruitzichten eerder in de week en de opnieuw droge werkelijkheid van het moment van handeling wordt onderhand een beetje eentonig, dat besef ik. Ik was er echter wederom heel blij mee. Zo stond ik vlak voor 13:00 uur in het midden van het rennerspak, nadat ik aanvankelijk helemaal achterin had plaatsgenomen. Op het allerlaatste moment schoof ik toch maar wat door naar voren, want zo langzaam wilde ik nu ook weer niet gaan. Met een voor mijn doen echt kalm tempo vertrok ik, waarbij zelfs 9,9 km per uur op mijn horloge verscheen. Hoewel ik de routekaart van te voren bestudeerd had, omdat ik graag weet in welk wespennest ik mijzelf begeef, duurde de eerste 1,5 km door de bebouwde kom mij toch eigenlijk te lang. Een leuk aspect was dat we bijna 200 meter pal langs de boorden van de Vecht liepen. Minder leuk vond ik de (ongetwijfeld plaatselijke) loopster vlak vóór mij die wel heel opvallend iedereen die ze meende te kennen gedag riep. Aan haar intonatie leidde ik af dat ze vooral duidelijk wilde maken hoe stoer ze was dat ze meedeed aan een echte hardloopwedstrijd. Dergelijke personen zijn niet helemaal mijn types en een miniem gevoel van ergernis bekroop mij daardoor korte tijd in de straten van Nederhorst den Berg.
Wanneer kwam nu eindelijk dat Googpad, dat ons om de Spiegel- en Blijkpolderplas zou leidden? Daar kwam ik tenslotte voor en niet voor het hollen door een woonwijk waarvan er zoveel zijn in ons land. Nadat we voor de tweede keer een kruising waren gepasseerd, waar al het gemotoriseerde verkeer te onzen behoeve moest wachten (wat ik dan weer wel kan waarderen!), meende ik aan het einde van de straat de toegangspoort tot dat interessantste deel van de route te ontwaren. Veel eerder echter werden we rechtsaf het Googpad op gedirigeerd en kon de pret beginnen die 4,5 km zou gaan duren. Ik koerste allang boven de 10 per uur en dat ging best makkelijk. Het wegdek was van betonblokken en niet heel breed. Ik zat midden in een pak niet supersnelle renners en moest geregeld naar de grond kijken om te zorgen dat ik niet van het beton af stapte. Een bruggetje over een sloot zorgde voor het enige stijgingspercentage van de rit en daarachter stond aan de rechterkant een bord in de voor mij vertrouwde paars-gele kleuren van de Vereniging Natuurmonumenten. ‘Spiegelplas’ stond erop te lezen. Een vrouw naast wie ik al even liep, maakte ineens de opmerking dat we hier nog lekker met de wind in de rug liepen, maar dat wij er later vol tegenin moesten. Ik kon alleen maar beamen dat dit flink werken zou gaan betekenen.
Een man vóór mij stapte ineens rechts de berm in, versnelde en haalde zo een groepje lopers in. Omdat ik zag dat er iets verder naar voren meer ruimte was, volgde ik zijn voorbeeld en raasde het net iets te trage groepje voorbij. Die 3e kilometer deed ik dan ook in 10,8 per uur. Het versnellen ging eigenlijk moeiteloos en was het begin van een inhaalrace langs vele lopers die feitelijk pas bij de eindstreep zou stoppen. Toegegeven, ik werd zelf nog ook een paar keer overlopen. Iets verderop kwam een loopster in de berm aan de linkerkant terugwandelen. Ongetwijfeld was zij geblesseerd geraakt, hoewel ik dat niet kon zien aan haar wijze van voortbewegen. Het was op een punt dat op de schreden terugkeren naar de sporthal nog veel korter was dan in de renrichting doorploeteren. Dus daar deed zij goed aan, hoe vervelend het ook is om uit te moeten stappen. Aan de rechterkant zag ik een volgend dorp achter de weilanden liggen. ‘Geen idee welke plaats dat is’, ging er door mijn hoofd. Tellen daarna drong het tot mij door dat dit Ankeveen moest zijn. Daar was ik een paar jaar geleden eenmalig rennend doorheen gekomen tijdens de voor mij niet bijster interessante Driedorpenloop. Ik hoorde vogelgeluiden en herinnerde mij ineens dat ik vogels zou kijken. De enige gevleugelde vrienden die ik die middag kon waarnemen waren een paar meerkoeten op het water. Verder was er geen gevederd wezen te bekennen. Aan de linkerkant was de Spiegelplas slechts af en toe zichtbaar door de bosschages en het kreupelhout. Alle begroeiing was nog in wintertooi, oftewel bladloos. Dat kale loof, de loodgrijze lucht en de herfstachtige wind gaven derhalve niet echt een voorjaarsgevoel. Wat ik van het waterbekken zag, deed mij sterk denken aan de Stootersplas in Het Twiske. Pas na 4 km kwamen we overigens eindelijk korte tijd pal langs het door de wind redelijk woest uitziende water te lopen.
Van een vlak voor mij rennend stel hield de vrouw ineens in en ging over op wandeltempo. De bijbehorende man nam ook gas terug en ik koerste er op mijn gemakje omheen. Vanaf de noordzijde kon ik constateren dat dit meertje toch een tikkeltje groter moest zijn dan dat net buiten Landsmeer. Af en toe stonden er wandelaars langs de kant en ineens zag ik een heuse fotograaf met camera in de aanslag. Ik zat dicht achter een dit keer dubbele man-vrouwcombinatie en zette even flink aan om ze te passeren. Uiteraard wilde ik wel volledig en vrij in beeld komen bij deze plaatjesschieter. Daar waar het Googpad, na exact 6 km, uitkwam op de gewone weg stond een drinkpost en was het gedaan met zowel de wind in de rug, alsook het natuurgebied. Wat volgde was een ruime kilometer op het fietspad langs de toegangsweg naar Nederhorst den Berg, waar vol tegen de forse wapper opgebokst moest worden. Ook hier lukte het mij om meerdere lopers in te rekenen. Je kunt ook zeggen dat het meeviel dat ik voor dit tiende deel van het parcours maar ongeveer 15 seconden meer nodig had dan tot dan toe gemiddeld. Een wat oudere man (die volgens de uitslagenlijst jonger zou moeten zijn dan ik) in een zwart renshirt vol met sponsornamen aan de achterkant, nestelde zich in mijn kielzog. Later kwam ik er in het centrum achter dat deze loper een plaatselijk bekende inwoner moet zijn, want hij werd de laatste kilometers voortdurend met naam en toenaam door omstanders aangemoedigd.
Intussen begonnen voor mijn gevoel de kilometers zijn tol te eisen. De wind kwam nu schuin van rechts maar speelde nog immer een rol. Als ik echter naar mijn kilometertijden kijk, werden die vanaf nummer 8 weer sneller, en flink ook. 5:48, 5:33 en 5:26 minuten over de laatste drie stuks. Zo voelde het echter niet, het leek mij eerder toe dat ik hier aan het inleveren was. Wel wist ik de lokale held min of meer van mij af te schudden. Tijdens de ultieme sprint naar de meet zou ik volgens mijn horloge (dat 18 meter meer gemeten had dan de officiële 10000) zelfs 16,2 km per uur gehaald hebben. Een snelheid die bij een volledige kilometer een tijd van 3:42 minuten opgeleverd zou hebben. Ik houd wijselijk een flinke slag om de arm of dit de absolute waarheid is, maar dergelijke tijden en snelheden stemmen mij uiteraard zeer tevreden. Ik ben niet zo’n grote fan van het rennen door bebouwde kommen, o.a. door de nogal eens wisselende plaveisels die je daar vaak tegenkomt. Gelukkig was ik, door het vooraf bestuderen van het traject, geestelijk gewapend tegen het feit dat er aan de andere kant van de doorgaande weg op een fietspad de finish voorbijgehold diende te worden. Aan het einde daarvan draaiden we om de rotonde die ook aan het begin van de rit gepasseerd was. Waarna over dezelfde ventweg als tijdens de eerste honderden meters in omgekeerde richting de eindstreep gehaald moest worden. Ik ging nog wat lopers voorbij en een enkeling had de euvele moed om mij op het laatste moment de loef af te steken. Daar had ik evenwel vrede mee, want ik zou toch niet meer op het podium terecht kunnen komen. Dat is ook wel wat lastig met een 137ste plaats in de eindrangschikking.
Direct na de meet, die ik in 56:44 officiële, netto tijd passeerde, kreeg ik van een zeer jong iemand een flesje sportdrank en een groot blik met koeken overhandigd. Een prijs als die laatste heb ik nog nooit eerder in ontvangst mogen nemen. Dus zowel gezien het relatieve gemak waarmee ik de 10 km had gelopen (ik denk hierbij vooral ook aan de eerder genoemde gevolgen van de midweekse generale repetitie), de voor recente begrippen goede tijd die ik daarmee scoorde en dat leuke presentje, ging ik als een uiterst tevreden renner naar huis. Er was daarbij ook nog eens een keer geen spatje regen gevallen, de temperatuur was zodanig mild geweest dat ik al van te voren een laag bovenkleding had uitgetrokken (wat ik zelden of nooit doe) en ik had een nieuwe de moeite waard zijnde loop aan mijn repertoire toegevoegd. Want anders dan bij de loop van een paar dorpen verderop, wil ik hier volgend jaar best wel weer terugkeren.
Oorspronkelijk gepubliceerd op Looptijden.nl
Ar rende raar, ja 
Plaats een reactie