Een heikele kwestie noopt mij om een goede traditie even terzijde te schuiven. Het relaas van mijn wederwaardigheden tijdens een verhitte ren in het meest tropische stadsdeel van Amsterdam twee weken eerder staat nog in de steigers. En zou om die reden normaal gesproken eerst afgemaakt en online gezet worden. Maar toch meen ik voorrang te moeten geven aan de meest actuele gebeurtenissen. Dit komt omdat loopmaatje Peter de Haan zijn verhaal over de Vechtloop al dezelfde avond heeft gepubliceerd en ik niet nodeloos achter de feiten aan wil lopen. Het is al erg genoeg dat ik doorgaans achter Peter aan moet hollen. Daarover later meer. Ik voel mij dus genoodzaakt in te haken op de actualiteit. Vanzelfsprekend in het kader van het principe van hoor-en-wederhoor. Als ik te lang wacht met het kenbaar maken van mijn visie op het gebeurde, heeft het nieuws zijn glans te zeer verloren en is de lezer niet meer geïnteresseerd ook mijn kant van de zaak te vernemen.
Ik had nog wel zo’n mooie inleiding in gedachten over waarom ik dit epistel ‘Route 66’ wilde noemen. Die aanvangsalinea valt door het hiervoor besprokene wel min-of-meer in het Vechtwater. Maar ik meld lekker toch dat de Vechtloop-editie van dit jaar mijn 66ste georganiseerde loop was. Niet de 66-ste route die ik in georganiseerd verband heb voltooid, want het is aan trouwe lezers wel bekend dat ik vaker inschrijf voor hetzelfde loopje. ‘Route 66′ klinkt gewoon lekker belangrijk, alsof het gaat over hardlopen in-, of een trip naar de VS van Amerika. Met zo’n titel zou ik misschien wel wat extra lezers hebben getrokken. Goed, het gaat in dit verslag dus duidelijk over de tweede loop met renvriend Peter. Blij verrast was ik dat hij een paar weken geleden via een appje berichtte dat hij zich, net als vorig jaar, had ingeschreven voor deze trimloop uit mijn persoonlijke top 5. Met het oogmerk op herhaling te gaan wat betreft de succesvolle samenloop van toen, eind juni 2016. Het werd in vrijwel alle opzichten een herhaling van zetten, kan ik alvast verklappen. Dat is echter zeker niet negatief bedoeld. Integendeel zelfs. Wij ontmoetten elkaar weer op het station van het historische, Noord-Hollandse vestingplaatje. En wandelden opnieuw samen door het mooiste stuk van Weesp, rijk voorzien van prachtige, zomerse plantenbakken, naar het zenuwcentrum van de Vechtloop. Lezers met een goed geheugen zullen zich herinneren dat dit de plaatselijke manege betreft.
Ons beider startnummers had ik dagen van te voren al opgehaald bij de lokale sportwinkel. De mijne zat al aan mijn shirt en die van Peter had ik in de tas. Wij regelden de gebruikelijke plichtplegingen vooraf: onmisbare spullen apart nemen, tas afgeven bij de bewaakte garderobe, innemen van de laatste vitale brandstoffen en het onvermijdelijke meervoudige toiletbezoek. We liepen mijn oud-collega Patrick, zijn broer Gilbert en een vergezellende jongedame tegen het lijf. Dit was weliswaar geen loop uit de Rondje Mokumcyclus, maar Patrick vond dat deze toch wel binnen de Ring Amsterdam viel, of in ieder geval in de buurt daarvan. En hij paste in de trainingsopbouw naar het grote doel van Gilbert: de Dam tot Damloop in september. Peter wist daarna een aardige renster bereid een paar foto’s van ons tweeën te maken. En ik kon, als tegenprestatie, aan haar en aan de bijbehorende jongeman uitleggen hoe het parcours ongeveer liep en waar de drinkposten zich zouden bevinden. Al keuvelend dribbelden Peter en ik een rondje in en zochten vervolgens een plek te midden van onze 10 km-metgezellen. Het in de binnenbak der manage (ook de enige bak trouwens) opgestelde loperspak scheen minder groot dan vorige jaren. Maar dat bleek slechts schijn te zijn, gezien de aardig overeenkomende aantallen binnenkomers over de 10+ km-afstanden van de vorige 3 jaargangen en van dit jaar.
Via meerdere online-kanalen had ik met Peter al harde formatiebesprekingen moeten voeren over de aanvangssnelheid en de vervolgstrategie tijdens onze gezamenlijke inspanning. We zouden rond de 10 per uur van acquit gaan en trachten binnen het uur onze samenloop af te ronden. Toen ik ‘s-morgens net mijn woning verlaten had, bleek dat mijn supersonische Garmin-horloge categorisch weigerde op te starten. Terwijl ik toch zeker wist nog 50% batterij te hebben. Ik was al onderweg naar de NS en had geen tijd meer om een van mijn oudere modellen te voorschijn te trekken. Ik raakte wel enigermate van slag van deze onverwachte tegenslag. Daarom bedacht ik, eenmaal in Weesp beland en bekomen van deze schrik, de Looptijden-app op mijn smartphone dan maar op te starten en in gereedheid te brengen. Later thuis bleek overigens dat de Garminbatterij echt compleet leeg was. Ik hoop van harte dat het horloge in mijn opbergtasje is aangegaan door een onverhoedse druk op de aan/uitknop, als gevolg van die activering is leeggelopen en niet spontaan in de rustmodus alle sap verloren heeft. De tijd zal leren wat het precies geweest is.
Wij hebben geprobeerd rustig te vertrekken. Bij ontstentenis van een armband de smartphone in de hand houden en het op deze manier gebruiken van de Looptijden-app was voor mij wat onwennig. Het scherm geeft met name voortdurend zeer snel wisselende informatie over de uursnelheid van het moment, een gegeven waar ik mijn inspanning graag op baseer. Het horloge van Peter bleek, zeker in het begin, ook van slag. Dus renden we vooral op gevoel. Wij hadden het idee toch wat te hard van stapel te zijn gelopen. Dat bleek reuze mee te vallen. Alle km-tijden, behalve de snellere laatste km (5:14), lagen keurig tussen de 5:37 en 5:57 minuten. Al na enkele honderden meters spotten we twee wandelende deelnemers. Waren ze compleet ongetraind of nu al geblesseerd? Het antwoord was helaas niet van hun renkleding of voorhoofden af te lezen. Ook later zagen wij enkele renners zich wandelend voortbewegen. Dat hoort blijkbaar ook bij het fenomeen trimloop.
Het eerste deel ging ook nu door hartje Weesp. Ergens zag ik ineens een onlangs nog op televisie geziene BB-er (Bekende Buitenlander) in een deuropening staan. Ik dacht hardop: ‘hé, daar heb je die-en-die’ en riep vervolgens zijn naam ter begroeting. Hij reageerde, waarschijnlijk enigszins verbaasd, met een handgebaar. Aan Peter vertellend waar ik hem van kende, rende ik voort. Zonder mij bewust te zijn van waar ik liep, de mooie, smalle straatjes van Weesp. Ik vermeldde dit met de toevoeging dat een dergelijke trance ongunstig zou kon voor mijn blog, want zo zou ik te weinig indrukken opdoen om over te vertellen. Aan de andere kant is het juist wel goed om met andere dingen bezig te zijn. Zoals bijvoorbeeld kletsen, want dan heb je het niet in de gaten als je moe wordt of als het lopen wat minder soepel gaat. Ik had overigens wél opgemerkt dat naast ‘s-lands grootste grutter, ook Hollands Eenheidsprijzen Magazijn Amsterdam de deuren geopend had, voor het geval iemand worst lustte. Dat feit is Peter ongetwijfeld ontgaan. En ik had ook in de gaten dat er een fotograaf aan de linkerkant van de straat actief was. Dit zette mij ertoe aan iets in zijn richting uit het pak te treden, zodat ik goed en volledig in beeld kwam.
De temperatuur was prima, het was bewolkt met af en toe wat spetters en een bij tijd en wijle lekker verfrissend briesje. Uit die wind werd het toch al snel warm. Daarom was het fijn de bebouwde kom te verlaten en de fraaie open ruimte langs de meanderende Vecht te betreden. Bij ieder zuchtje wind daar langs het water, haalde ik mijn hoofddeksel van de bol teneinde deze een maximaal verkoelend en opdrogend effect te kunnen verschaffen. Daarbij maakte ik regelmatig juichgeluiden. Het bleek, zoals eerder gemeld, dat wij keurig onder de 6 minuten per km liepen. Ik had echter zo nu en dan ruzie met het smartphonescherm dat op automatisch draaien stond (had ik achteraf gezien beter uit kunnen zetten) en waarop soms ineens de vitale app uit beeld raakte. Onder andere een keer omdat ik bij het overpakken van de ene naar de andere hand, de aan-uitknop had ingedrukt. Of omdat er meldingen van binnenkomende berichten verschenen. Ook hoorde ik op een gegeven moment, bij de gesproken updates na iedere kilometer, niet de door mij gekozen stem van Cindy, maar de standaard aangevinkte stem van Paul, de gemiddelde snelheid over die kilometer roepen. Was mijn stemkeuze klaarblijkelijk verloren gegaan bij een update van de software. Één keer dacht ik mijn meting voorgoed kwijt te zijn toen ik ineens een heel ander Looptijdenscherm zag. Maar gelukkig kon ik hem met enkele aanrakingen weer tevoorschijn toveren.
Vooral ik heb lekker veel gekletst met andere lopers, waaronder een koppeltje van Running Blind, dat wij kort daarna voorbij stiefelden. Er waren meerdere van dergelijke duo’s in de strijd en wij zagen er op onze heenweg enkele terugkomen van het keerpunt verderop. Het was trouwens erg leuk om al die lopers te zien: van jong tot oud, groot tot klein, dun en dik, breed of smal en alles er tussenin. Gemoedelijk door elkaar lopend en ieder met zijn of haar eigen doelstelling, in zijn eigen tempo, de eigen strijd strijdend. Dit was vooral duidelijk nu bij deze loop er heen en terug op dezelfde weg langs de rivier lopers van verschillende afstanden af en aan liepen. Zelfs bevond zich onder de deelnemers een vrouw met een buggy waarin een kind helemaal voorovergebogen zat. Ik geloof niet dat ik zo’n combinatie al eens eerder heb gezien. En al die gelijktijdige stromen zorgden nergens voor problemen, voor zover ik weet. Ik heb ook nog nooit meegemaakt, of gehoord, dat lopers onenigheid of ruzie met elkaar kregen. Hardlopers zijn echt de meest harmonieuze sporters die je kunt tegenkomen. Dat realiseer ik mij nu ik dit verhaal schrijf eigenlijk voor het eerst. Waarschijnlijk omdat het voor ons lopers de gewoonste zaak van de wereld is, dus wij zijn het allang gewend.
De voormalige buitenplaats die steevast gepasseerd wordt, staat nog steeds leeg. Hetzelfde bord rept al jaren van appartementen in aanbouw, maar er is in het gebouw geen enkele activiteit of verandering te bespeuren. Niemand lijkt daar te willen gaan wonen. Ergens verderop stond een mooie, moderne, vrijstaande woning te koop. Kost ongetwijfeld een smak geld, zo verzekerde ik Peter. En dat blijkt te kloppen, 1,25 miljoen is de vraagprijs. Niet verbazingwekkend op een dergelijk fraaie en exclusieve locatie. Bij iedere drankpost namen wij een bekertje water. Omdat ik één hand vol had met die voor even onmisbare telefoon, kon ik mijn eigen fles met sportdrank niet hanteren. De inhoud ervan maakte ik daarom pas na afloop soldaat. Ons tempo bleef keurig stabiel, wat onderweg al duidelijk te zien was op het goed zichtbare grafiekje in het Looptijden-scherm. Peter deed, net als vorig jaar, het leeuwendeel van het kopwerk. Ik had opnieuw, net als toen, mijn handen, of liever mijn benen, vol aan het in zijn kielzog blijven. Een keer bevond ik mij ineens achter een andere loper en moest ik aanzetten om weer bij mijn maatje te komen. Om alsmaar voorop te gaan heb je kracht en doorzettingsvermogen nodig, maar voortdurend goed volgen vergt ook een aantal competenties, waaronder continue scherpe waarnemingen en niet aflatende optimale concentratie.
Echt jammer dat de langste afstanden (15, 21.1 km) bij deze loop geschrapt zijn. Want een klein uur met Peter al rennend optrekken is zo leuk en motiverend dat die tijdspanne omvliegt en verleden tijd is eer je het in de gaten hebt. Wij keken overigens reikhalzend uit naar Fort Uitermeer en het keerpunt met bovenal de drankpost aldaar. Op dezelfde weg terug naar de manege, hielden wij het tempo constant en schroefden het zelfs ietwat omhoog. Ik begon daarmee door even flink aan te zetten bij het passeren van een groepje lopers. Hierna zei ik hardop tegen mijn metgezel dat wij op het finishterrein maar moesten doorlopen en die extra 5 km van vorig jaar erbij verhapstukken. Ik nodigde de dame die wij net waren gepasseerd hiervoor eveneens vriendelijk uit. Maar zij weigerde helaas gedecideerd met een afgemeten ‘vandaag even niet’. Niet heel lang daarna deed zij echter opnieuw korte tijd volop mee in het verhaal. Een groepje jonge vrouwen in oranje Rabobankshirts, dat op de heenweg bij ons was weggelopen, kwam terug in beeld. En dat groepje wilde wij nu bijhalen. Dus deden wij er nog een schepje bovenop en staken ze eenvoudig voorbij. Met ons kwamen er plotsklaps nog meer renners en rensters opzetten, waaronder de eerder genoemde vrouw, die bleek te luisteren naar de naam Marlies. Of Marlyse zoals ik later las in de officiële uitslag. Heten alle hardloopsters uit het Gooi en omliggende streken soms Marlies? Zij kwam ineens als een bliksemschicht voorbij, maar hield daarna echter net zo fluks weer in. De Rabobankdames leken nogal overvallen door het plotselinge bombardement aan lopers dat zij over zich heen kregen, getuige hun opmerkingen daarover. Mijn aanmoediging hun kant uit om mee te gaan, bleek aan dovemansoren gericht. Of liever gezegd, zij gaven aan erdoorheen te zitten.
Het leek alsof Peter de gaskraan steeds verder opendraaide en ik had in toenemende mate moeite om aangesloten te blijven. Toen ik op de laatste meters vóór het manegeterrein, waar wij dienden te eindigen, even mijn telefoonscherm raadpleegde, was hij ineens echt er-van-tussen. En die dekselse Marlyse zat plotsklaps in mijn plaats bij Peter op de bagagedrager. Dat rap geslagen gat kon ik van z’n levensdagen niet meer dichten en wij gingen kort na elkaar over de meet. Ik in 57:45, Peter 9 seconden eerder. Missie geslaagd, want ruim binnen het uur voltooid. Daar waar alle vorige kilometers steeds in 10.x per uur waren afgelegd, ging deze laatste vliegensvlug, met maar liefst 11.46 per uur. Alsof wij zo ons gauw mogelijk van deze loop af wilden maken. Na de finish hielden wij ons bezig met de drie uien: uithijgen, uit-bijkomen en uitwandelen. In die specifieke volgorde. Daarna hebben we nog wat rondgehangen en gekletst, ons omgekleed en zijn we richting station vertrokken. Wij waren het erover eens dat het ten tweeden male een zeer prettige en succesvolle samenwerking geweest was, bij deze nog steeds (ondanks het gemis van die fijne extra kilometers) mooie en interessante loop. Het lijkt dus vooralsnog niet tot een Vechtscheiding tussen ons te zullen komen. Op het NS-station namen we afscheid, maar pas nadat er plannen gesmeed waren om het samenlopen opnieuw te herhalen. Bijvoorbeeld bij een mooie trimloop in Peters omgeving. En uiteraard hopen wij nog steeds komend najaar met een Looptijden-afvaardiging (inclusief Jaco, Cristian en Jan !?!) in Landsmeer aan de start te verschijnen.
Ik wil deze verslaglegging eindigen met het uitspreken van mijn grote dank aan Peter de Haas, die mij voor het tweede achtereenvolgende jaar langs die gevaarlijke rivier de Vecht heeft geloodst. En daarbij opnieuw, geheel onbaatzuchtig, onbarmhartig veel en zwaar kopwerk heeft gedaan. Nog dezelfde dag heeft hij daarnaast een gloedvol verslag, geschreven in zijn bekende licht ironische stijl, erover online heeft gezet. Tenslotte ben ik de Looptijden-app zeer erkentelijk voor het mij uit de brand helpen op het moment dat mijn als geavanceerd te boek staande gps-horloge het volkomen liet afweten. Hierdoor kon ik mijn traditionele looptijdenregistratie op meerdere sites toch min of meer volledig aanvullen.
Met dit evenement is de meteen eerste helft van het hardloopjaar voor mij afgesloten en wordt het afkicken, omdat er bijna twee maanden geen trimlopen op de planning staan. Gelukkig heb ik, vooral dankzij mijn vrouw, eind augustus het experiment van een loop zonder tijdwaarneming op de Larense heide. Dan kan ik Garmin bij wijze van spreken gewoon thuislaten. En de lezers hebben ook nog het verhaal over de Gaasperplasrun van mij tegoed. Dat komt eraan, daar kunnen jullie op rekenen.
Ooit ook gepubliceerd op Looptijden.nl
Ar rende raar, ja 
Plaats een reactie