Heb ik net een paar maanden geleden mijn persoonlijke trimloop-top-5 samengesteld en online gezet, vallen er de afgelopen tijd zo twee van die vijf rennen uit mijn programma van dit jaar. De Nescioloop heb ik zelf bewust laten schieten omdat ik niet de vorm heb om een 15 km-loop te doen en ik daarnaast het parcours van de 8 km niet genoeg de moeite waard vind. De normaal gesproken steevast zes dagen later te houden Geinloop (nota bene de nummer 2 op mijn lijst) ging niet door omdat men de organisatie niet rond kon krijgen. Erg sneu als je bedenkt dat daar in Driemond dit jaar de 40ste editie aan de beurt zou zijn geweest. Mede daarom wilde ik, wéér een week later, zeker wél starten in Amsterdam-Zeeburg bij de wat betreft het aantal deelnemers allerkleinste loop die ik ken, de Roze Loop van DGLA. Bij deze loop kun je kiezen uit 1, 2 of 3 rondjes van 5 km. Tot nu toe deed ik altijd de 15 km, maar zoals ik een paar regels eerder al schreef, die afstand is mij nu iets te lang om fatsoenlijk te voltooien en mij ook de dagen erna nog een beetje mens te voelen. En daarom schreef ik in voor twee rondjes, gelijk aan 10 km.
De voornaamste redenen dat ik deze run op mijn programma heb staan, zijn de kleinschaligheid en de ligging vlak bij huis. Ik kan er gewoon naartoe wandelen en zodoende al een groot deel van mijn opwarming afwerken. Waarbij ik tevens een deel van het parcours van de loop, de kleine 2 km langs het Amsterdam-Rijnkanaal, alvast kan verkennen. Een verdere, prettige bijkomstigheid is de prijs voor deelname aan deze ren. Ik heb bij voorinschrijving het voor trimloopbegrippen luttele bedrag van 6 euro naar de vereniging overgemaakt. Best vreemd eigenlijk dat wij hardlopers betalen om ons gezamenlijk de benen uit het lijf en in het zweet te mogen rennen. Je kunt zo’n rondje toch rustig ook in je eentje, op een moment dat je er zin in hebt, gaan hollen? Blijkbaar hebben wij er wel wat geld voor over om samen met anderen onze benenstrekkerij te doen.
Waaraan deze loop zijn naam ontleent en de beschrijving van het parcours heb ik in mijn vorige verhalen over dit evenement reeds uit de doeken gedaan. Daarom zal ik de lezer deze uitweidingen nu besparen en verwijzen naar die eerdere blogs. Wel kan ik vertellen dat de weersverwachting voor deze zondag wederom behoorlijk slecht was. Zodanig slecht dat mijn vrouw zich daags van te voren en op de wedstrijddag zelf, meermalen hardop afvroeg waarom ik mij in hemelsnaam had ingeschreven. ‘Je weet toch dat er slecht weer voorspeld is, dus dat was weer eens niet zo handig van jou’. Ik weet echter uit ervaring dat de soep negen van de tien keer niet zo heet gegeten wordt als hij door de meteorologen wordt opgediend. Derhalve ik maakte mij niet zoveel zorgen over dit aspect. De dag ervoor viel het al een heel eind mee, dus zou het met al die voorspelde regen ook nu ongetwijfeld wel loslopen. Oké, ’s morgens viel er wel een fikse hagelbui te bewonderen, maar deze viel uren voor de start, die op het super-de-luxe tijdstip van 14:00 uur gepland stond. Rond een uur eerder, mijn van te voren bedachte moment van vertrek, kwam er volgens de Buienradar nog slechts één neerslagwolkje over en daarna zou het geruime tijd droog blijven.
En zo geschiedde het bijna helemaal. Nadat ik mijn startnummer, ondanks de gigantische rijen bij het uitgiftepunt, had binnengesleept (grapje !!) en mijn tas bij de bewaakte opslag had achtergelaten (sommige grotere lopen hebben die laatste voorziening niet eens), begaf ik mij naar buiten richting het startgebied. Er vielen op dat moment weliswaar een paar lichte druppels, maar dat was dan ook het laatste hemelvocht van enige betekenis dat er te noteren viel. In het zonnetje kon ik een paar laatste dribbelpassen maken en enige rek- en strekoefeningen doen. Er was op dat moment vrijwel geen enkele andere renner te bekennen, de reden dat ik mij ging afvragen of men de startstreep soms had verplaatst naar de weg aan de andere kant van Sporthal Zeeburg. Naar de plek waar bij mijn weten de finish altijd te vinden is. Navraag bij een paar wel zichtbare vrijwilligers deed mijn onzekerheid verdwijnen en even later kwamen mijn mededeelnemers in aardigen getale opzetten.
Omdat ik gezien mijn matige vorm en conditie niet verwachtte enige rol van betekenis te kunnen spelen in het selecte deelnemersveld, stelde ik mijzelf nogal achteraan het pak op. Vooraan hield een officieël persoon een praatje, waarvan ik bijna geen woord meekreeg. Hoewel ik de startstreep nog niet gepasseerd was, zette ik direct na het beginsignaal mijn horloge in werking. Er was bij deze loop immers geen elektronische tijdwaarneming en derhalve ook geen netto- en bruto-uitslag te verwachten. Rustig zette ik mijzelf in beweging met als enig doel om mijn hartslag redelijk laag en mijn eindtijd binnen het uur te houden. Vanaf de plek pal vóór de ingang van het Flevoparkbad ging de kleine stoet direct het park in. Daar scheen de voorjaarszon uitbundig op de groen uitlopende bomen, een fraai en altijd heel prettig aangezicht. De rappe renners waren al vlug uit beeld, maar ik was niet degene die de rij sloot. Dat is toch immer een geruststellende wetenschap. Ik concentreerde mij vooral op het in een prettig ritme komen, waarbij ik mijn hartslag goed in de smiezen hield. En zoals altijd was ik op zoek naar een mederenner of- renster die ongeveer dezelfde snelheid aanhield en met wie ik dus gelijke tred kon houden. Zoals veel vaker was er niet direct zo iemand voorhanden, of moet ik schrijven voorvoeten? Het Flevopark is bekend terrein omdat ik daar in de maand januari altijd intervaltrainingen doe op het ovale stuk asfalt dat om een waterpartij heen is neergelegd. Sinds enige jaren is er op dat asfalt een witte streep getrokken zoals je wel ziet bij fietspaden, met op een paar plekken afstandsaanduidingen. Zodoende lijkt dat deel van het park nog meer op een atletiekbaan. Nu lieten alle lopers die ovaal rechts liggen, want het parcours loopt over het pad er vlakbij, meer naar het water van het Benedendiep toe.
Deze superkleine loop lijkt nooit een gebrek aan vrijwilligers te hebben. De dame die bij de uitgang van het park stond te wijzen dat er rechtsaf de Valentijnkade op gegaan moest worden, deed dat de eerste keer dat ik haar passeerde op erg enthousiaste, bijna dansende wijze. Op iedere hoek en bij iedere bocht stond een persoon de massa aan renners de goede kant op te sturen. Omdat ik hun inzet altijd enorm kan waarderen, bedankte ik ze telkens bij het langshollen. Gezien de slechte weersvoorspellingen, inclusief een fikse, koude wind uit de noordhoek, had ik mij zoals de laatste tijd gebruikelijk goed warm gekleed. De eerste ruim 2,5 kilometer voltrokken zich echter voornamelijk in de luwte en omdat de zon enthousiast scheen, begon de temperatuur steeds prettiger aan te voelen. Ik overwoog, terwijl ik op de Oosterringdijk liep met de wind in de rug, om mij van mijn jasje te ontdoen. Omdat even later het stuk langs het kanaal pal tegen de koude wind in eraan zat te komen, voegde ik nog even niet de daad bij de gedachte. Tot ik het een paar honderd meter verder zo warm kreeg, dat ik toch tot actie overging. Ik knoopte het stuk textiel om mijn middel met het idee dat ik, mocht ik alsnog te veel afkoelen, het altijd weer kon aantrekken. Dit bleek echter helemaal niet nodig en ik kan jullie verzekeren dat het dan werkelijk niet koud is, want ik ben vergeleken bij veel collega’s een behoorlijke koukleum. Ik liep intussen best wel lekker en mijn snelheid lag hoger dan ik van te voren had kunnen hopen, zo rond de 10,5 km per uur.
Vlak voor de Amsterdamse brug bevond zich de splitsing: rechtdoor voor degenen die direct naar de eindstreep gingen en linksaf de kanaaldijk af voor die gelukkigen die voor een tweede en/ of derde rondje hadden ingeschreven. Op dat punt stond o.a. de voorzitter van de organiserende atletiekvereniging, een bekende van mijn vrouw. Zoals altijd waren er meerdere renners en rensters langs mij heen gekomen en had ik zelf ook een verschillende lopers mijn hielen laten zien. Inmiddels bevonden er zich al enige tijd dezelfde lopers vóór mij en stukje-bij-beetje liep ik op hen in. Het ging om een man en een vrouw en bij het linksaf de Westelijke Merwedekanaaldijk opdraaien, had ik ze beiden te pakken. Tijdens mijn wandelverkenning op weg naar de sporthal had ik waargenomen dat er ergens iets voorbij het midden van dit stuk parcours een venijnig diep gat in het asfalt zat. en er lag het een en ander aan redelijk verse en in ieder geval door de recente neerslag natte ganzenuitwerpselen. Ik had mijzelf voorgenomen goed op beide zaken te letten, zodat ik er niet in zou trappen. Die extra aandacht was echter niet echt nodig, omdat ik als vanzelf om deze obstakels heen kon laveren.
Het rennen ging nog steeds behoorlijk makkelijk en ook de straffe bries tegen op het deel langs het water kon mijn gang niet merkbaar vertragen. Na afloop hoorde ik zelfs de dame die als tweede finishte op de 15 km en die daarmee de snelste vrouw was op die langste afstand, klagen dat die wind ‘killing’ was. Ik had dat gelukkig geheel anders beleefd maar misschien komt dit door het feit dat ik gewend ben in weer en wind langs deze drukgebruikte vaarroute mijn trainingen te doen. De dame die ik eerder voorbij was gegaan, was al snel weer over mij heen gekomen en ook de heer die zich in haar nabijheid bevond, was mij ten tweeden male voorbijgegaan. De vrouw was al uit het zicht toen ik zag dat de man voor zijn derde rondje naar beneden het park weer indook en ik rechtdoor en onder de Amsterdamse Brug door, koers zette naar de meet. Ik kon een man die ongeveer 10 meter voor mij rende bij het de straat naar beneden gaan nog inrekenen. Hij liet dit echter niet op zich zitten en knokte zich terug tot op mijn hoogte. Ik zette zo goed en zo kwaad mogelijk aan om deze renner voor te blijven, maar mijn ultieme krachtsinspanning kon niet voorkomen dat hij net iets eerder dan ik zijn voorste voet over de eindlijn plaatste. Er bleek links van de weg zowaar een digitaal tijdweergave-apparaat en ik zag tot mijn verbazing dat het getal aan de linkerkant 55 moest zijn.
Na het stopzetten van mijn eigen chronometer bleek dat ik inderdaad iets onder de 56 minuten was gebleven, 55:28 als officieel door de organisatie gepubliceerde tijd. Terwijl ik op mijn Garmin 55:58 had geklokt. Wel een redelijk groot verschil, want zo lang had het niet geduurd voor ik bij de start na het activeren van mijn eigen meting de denkbeeldige lijn was gepasseerd. Hoe dan ook, een dergelijk snelle tijd had ik al geruime tijd niet meer weten neer te zetten. Dus je kunt je voorstellen dat ik daar heel content mee was. Bovendien was ik niet erg moe, een tweede reden om de conclusie te trekken dat er voor mij nog steeds mogelijkheden zijn om een redelijk resultaat te realiseren. Niet alleen was het weer, zoals zo vaak weer eens 100 procent beter dan voorspeld, ook mijn score was pure meeval op deze zondagmiddag eind april. Ik zag er dan ook helemaal geen been in om de bijna 2 km langs het kanaal voor de tweede keer wandelend en voor de vierde keer in totaal die dag, af te leggen. Alleen ging ik nu voor de eerste keer met de wind in de rug de andere kant op.
Ook gepubliceerd op Looptijden.nl
Ar rende raar, ja 
Mooi resultaat! Dat biedt weer leuke vooruitzichten toch? En inderdaad: grappig dat we betalen voor rondjes die we ook prima zelf kunnen lopen ha ha!!
Hallo Hedwig, inderdaad geeft dat de burger weer moed. Je kunt er meer over lezen in mijn volgende blog, waarin jij trouwens ook met naam genoemd wordt 🙂